Keşke her şey çok ama çok kolay olabilseydi. Her şey sadece ifadelerde saklı kalabilseydi. Bir bakışımla, bir tebessüm edişimle yada ne bileyim daha basit şeylerle anlatabilmek daha kolay olabilseydi bazı şeyleri. Daha rahat olabilseydim daha mı güzel olurdu her şey? Yada daha mı kötü olurdu bilmiyorum.
Farklı bir burcun insanı olsaydım, farklı bir günde, ne bileyim, Perşembe değil de Çarşamba, yada ayın 22 sinde değil de 23 ünde doğsaydım daha mı farklı olurdu hayatım? Bu bir rakamlık farklar daha mı değiştirirdi yaşamımı?
Hayatımın en önemli aşamalarında keşke sağdan değil de soldan gitseydim, evet değil de hayır deseydim, anladıklarımı anlamamazlıktan gelip, anlamadıklarımı anlıyormuş gibi yapsaydım, türküleri değil de pop şarkıları daha fazla dinleseydim, bu kadar yumuşak bir yüreğe sahip olmasaydım, acıklı her olayda ağlamasaydım, cemile ile değil de Şaduman ile arkadaşlık yapsaydım, farklı bir okulda okusaydım her şey daha mı farklı olurdu?......yı bu kadar çok sevmeseydim de diğerlerinden birini mi tercih etseydim? O zaman aşk benim için daha mı yaşanası olurdu? Daha mı sade olurdu? Yoksa yine aynı hataları mı yapardım? Kendim için yaşamayı öğrenebilseydim, yaşama olan güvenimi o bir aralar kaybetmeseydimHayallerimle yaşamaktan, hatta bazen onlara inanmaktan vazgeçebilseydim. O ilk günlüğümü yırtıp atmasaydım.
Yol ayrımlarını bize hayat çizer. Onun rolü sadece bunu çizene kadardır. Devam eden biziz. Onun için hayattan yana yakınmak nafile. Bu gün sağdan gittiysem ve bu yol yanlışsa üzülmek boşuna. Yapılacak tek şey geri dönmek, ama yaşadığın hiçbir şeyi unutmadan ve sola sapmak. Zorda olsa budur bize düşen değil mi?
Oysaki hiç düşünmemiştim belki de hayatta alt-üst sınırlar olmasa ortada nasılda kaybolup gidebileceğimi. Eğer kaybetmeler olmasaydı nasıl o büyük zevki duyacaktık kazanmalarda, Eğer yanlışlar olmasaydı nasıl bulacaktık doğruları, eğer göz yaşlarımız derinden burkmasaydı yüreğimizi nasıl hissedecektik gülümsemenin ruhumuza aşıladığı dinginliği, eğer aşkta kaybetmek olmasaydı nasıl kazanmak için sevgimizi son damlasına değin vermeyi öğrenecektik.
Hayat ne getirirse getirsin bizlere, ben bu gün biliyorum ki, yaşam gerçekten çok güzel. Ve hep derim ki, bu gün nerede isek aslında orada olmamızın en büyük sorumlusu hayat değil, BİZİZ!
Her sabah uyandığınızda aynanın karşısına geçip, kendi kendinize kocaman bir gülücük hediye edip hayat seni bu günde çok seviyorum demeyi denediniz mi hiç? O kendinize ait gülücükten ruhunuza, ruhunuzdan yüreğinize binlerce umut, mutluluk, yaşama dair sevinç ışığının doluşuna izin verdiniz mi? Şahit oldunuz mu? Neden yarın kendinize bir gülücük hediye etmiyorsunuz?...
