Bugün,
Sensizliğe iki adım yakın,
Dudaklarına ölüm kadar soğuk,
Gözlerine ışık kadar yabancıyım...
Ben yalın bir damladan ibaretken
Dokundun yüzüme;
Dağılıp gittim parmaklarında...
Sana doğru eserken nefesim
Efendi kılıklı bir kasıga misali bastırdın rüzgarımı...
Dilime dokunan pembeliğin
Susuzluğumu giderdi de
Ben tiryakisi oldum o kıvılcım tadın!
Ah!
Bitsem...
Ah!
Erisem şu bahtsızlık köşesinin ayaklarının dibinde çırılçıplak...
Sonra sen gelsen...
Üzerimdeki tüm yabancılığı çekip çıkarsan...
Ümit dikişli bir giysi bıraksan omuzlarıma...
Üşüyen ellerime sıcak bir mühür vursan...
Dağılan rüzgarımı çağırsan tekrar....
Ve ben sen olsam...
Tüm yabancılığımı unutup da
En tepedeki efsane periden kanatlar alsam...
Sana uçarken vursalar sevgimi...
İşte ben hep böyle
Hep bu kadar basit
Hep bu kadar sıradan
Ve hep bu kadar sen dolu
Şiir kırıntıları yazıp da
İklim iklim seni dolaşıp
Gezdiğim heryerde
Seni anlatsam
Bir efsane olan ellerinde
Senin osam...
