]
Neydin sen Labuce?
Farkedemedıgım, eksik bır parçamıydın yap-bozumda, gelıp ansızın kendı boşluğunu kapatan?
Bakışlarındakı aşkı görunce anlıyorum, kapımı çalanın gece olduğunu...
Hayatın kıyısına oturup, yüreğimize çarpan dalgaların sesini dinliyoruz...
Yıldızlara basıp, yokluğa uzanıyoruz...
Geçmiş ve gelecek bütün aşkları toplayıp birer birer, önce bir'e yüklüyor, sonra bölüp tüm varlığa
dağıtıyoruz...
Nesin sen Labuce?
anımadığımız dokunuslarda tanıdık izler arıyoruz...
Bölmüyor...
Acıtmıyor...
Kanatmıyor bizi hiç birşey...
Bir çocuk oluyor avuçlarımda gece...
Bulut gibi...
Dokunsam yağacak...
Üflesem dağılacak...
Su gibi...
Parmaklarımı aralasam akıp gidecek...
Tutmaya da bırakmaya da kıyamadığım oluyor...
Nesin sen Labuce?
Bilmediğine nasıl ulaşır insan?
Nasıl tanır?
Nerden bilir onu?
Kayıp bir şehiroluyoruz...suskun...
Tüm bilinenler , bilinmeyene çarpıp bölünüyor...
Bir meltem esip geçiyor...
Yıldızlar düşüyor gecenin bölünen yerinden...
Gece soluyor...
Yıldızlar sönüyor...
Nesin sen Labuce?
Bıçakmıydın geceyi bölen?
Yağmurmuydun ıslatan?
Rüzgarmıydın geceyi sabaha savuran?
Anlatamıyorum...
Susuyor...
Soluyor gece...
Avuçlarımdaki çocuk dağılıyor...
Avuçlarımdakı çocuk akıyor parmaklarımın arasından...
Tutamadığım oluyor gece...
Tutamadığım oluyor çocuk...
Ve gecenin gözlerinde nem...
Bir hiç gibi gidiyor...
Ah Labuce!
Gelenler gider, boşluklar biriktiririz itinayla...
Suretler takas edilir gölgelerle...
Gecenin gölgesi olur mu Labuce?
Ay dolunay da olsa...
Her parça kendini bütünler yalnızca...
Ay,güneşin kapasitesini belirler mi Labuce?
Aslın yüzüdür her surette aradığımız...
Oysa...
Bakiyesi hüzündür aşkın Labuce...
Esin ARDIÇ
