Masallar...

]
Hayalimde beyaz atlı prenslerim yoktu benim ta ki seni tanıyana kadar.
Öyle bir anda çıktın ki karşıma masallara inanmaya başladım sayende.
Balkabağıydım külkedisine dönüştüm gelişinle.
Hani diyordum ki maviler arındıramaz kalbimi, denizler kurur, okyanuslar anlamını yitirir.
Yeşil olamaz sanırdım kimsenin yüreği, kimse el süremez sanırdım şahadeti sıfıra dokunan tenime.
Kimse utanırda söyleyemez sanırdım iki tek cümleyi. Canından bellemez sanırdım düşüncelerin en uzak noktasını.
İki çift göz anlam katmaz sanırıdım anlamlaştırmaya çalıştığın hayata.
İklimini, yağmurunu bilmediğin şehir bakışları uzaklara yatırmazdı.
Şimdi her yağmur yağdığında içim sızlamaz, yüreğim yanmazdı bu kadar.
İçimden keşkeler, belkiler geçmezdi. Her ayrılık cümlesinde yüreğimden cenazeler kalkmazdı, depremler olmazdı balköpüğü gözlerimde.
Yani kısası göğsümün sol köşesi onca kelamdan sonra masalların hayal kahramanlarımın olmasına karar verdim.
Eğer bir gün masallar anlatmaya karar verirsen bana bırak sonunu ben yazayım olur mu?
Hatta belki ömrümün en uzun, ömrümün en mavi yolunu seninle yürürüm.
Seni seviyorum umut yüzlüm
Balkabağın…