Bugün, içimde mahiyetini tam izah edemeyeceğim bir asudelik var. Belki de, yüreğimin kanaviçesine işli kalan; kadim tebesümünü hatırlayarak uyanmama borçluyum bu asudeliği. Anlaşılan, bu mektubu kaleme alırken her zamankinden farklı bir ruh hâlinde olacağım.
Kadim bir tebessümün, bana modernitenin ve kentin kıskacından kurtulup, Kafdağı’na kanatlanan hoş duygular yaşatıyor. Bu meyanda adresini ve künyeni bilemeyişime fazlaca hayıflanmıyorum.
Kalemim , yüreğim , iradem her şeyim sana amade. Sana yazarken , kendimi bulutların üzerinde hissediyorum. Ehl-i hurufat hâlime hayret ediyor. Yaşadığım gelgitlere bir anlam veremiyor. Senden bergüzâr bir tebessümün benim için meserret olabileceğini nerden bilsinler…
Kimbilir, hangi iklimdesin? Mektubumun sana ulaşamayacağını bile bile yazıyorum. Yüreğimi bulutlara emanet etsem, iklimine ulaştırabilirler mi acaba? Ya da turnalara adını söylesem iznin olursa… onlar selâmımı götürebilirler mi teleklerinin ucunda.
Farkında mısın? Mektubum ilerdledikçe asudelik yerini özlemin hüzün rengi kucağına bırakıyor…
Tebessümün ve gözlerin ezberimde olmasa, sana dair hiçbir andaç yok yanımda biliyor musun? O yüzden, ikisi de gönül zarfımın mazrufu. İtinayla koruyorum onları. Üzerlerine titriyorum kaybetmiyeyim diye.
Posta müvezzileri de şaşıyordu ilk zamanlar… Üstünde hiçbir adres ve isim olmayan zarfları ellerine aldıklarında. Yüzüme bakıyorlardı boş gözlerle. Nerden bilsinlerdi meçhule mektup yazacak bir deli olduğunu cihanda…
Mektubum sana ulaşmış olsaydı, anlardın sevincimin de hüznümün de senden huruc ettiğini.
Şimdiki zamanla gelecek zamanın kesiştiği bir yerde, yaşadığın iklime dair bir ipucu yakalayabilirsem, mektuplarımdan önce ben geleceğim sana. Şimdilik, bir meçhulden bir meçhule selam olarak kabul buyur yazdıklarımı. Selam ve muhabbetle…
Ankara,13.02.2010 İ.k
