Bugün beni uyandıran ,annemin diğer odadan gelen ağlamaklı sesiydi. Yatağımdan kalkıp kapıyı araladım ve annemle göz göze gelmemiz 5 saniyeyi geçmemişti. ^^Ölmüş^^ dedi, zemin kattaki komşunun kızı ölmüş dedi. Hiç görmediğiniz tanımadığınız biri için üzülürmüsünüz. İçinizden bir parça kopar mı? Tansiyon hastası annemi sakinleştirmeye çalışıyordum çünkü gözleri ağlamaktan nar gibi kızarmıştı. Ama yitip giden bir güzellik bir gençlik vardı. Gözyaşları bazen dinlemez bizi, bir çağlayan gibi taşar ruhumuzdan. Çünkü gençliğin yok oluşu , toprağın altında çürümeye terk edilişi kabul edilemiyordu.
Komşumuzun hasta kızını hiç görmemiştim.Hastalığa sekiz ay önce yakalanmış ve gün geçtikçe rahatsızlığının arttığını duyuyordum. Böyle bir haberi aldığımızda çoğunluğumuz acıyı paylaşır gibi yaparız. Ölüm sahteliklerle dolu dünyamızın en radikal yabancısıdır. Öyle ki yarattığı tahribat kanınızın çekilmesine neden olur. İşte bu kızcağızın yaşam dediğimiz diyardan koparılışı bende garip bir bönlüğe neden oldu. Umut ve dualarımızla birşey olmaması için yakarsakda kaçınılmaz olan, merhametsizliği ile süpürüyor.
Tasarladığımız yeni dünyada hep dışlanan,ötelenen bu göç bizi ani çıkışlarla aptallaştırsa da hep bir çocuksu havanın peşinde bizden uzak olsun diyoruz. Uzak değiliz ona ,tıpkı 19 yaşında şu an ben satırlarımı yazarken toprağa gömülü olan genç kız gibi. Oturdukları o zemin kat benim için o kadar huzur dolu bir yuva gibi gözüküyordu.Kapılarının önünden her geçişimde o güzel keman sesini duyar biraz duraksardım. Meleklerin müziği gibi ruhunuzu okşardı. Şimdi ise ne ses ne müzik ne de bir ilham kaldı. Sadece acı ile katmerlenmiş ,dağlanmış yürekler ve ölümün yanıbaşımızda çirkin ıslıkları var.
