Zor umutlarım oldu hep
Ve...
Yaşarken imkansızdı aşkım
Melekler kefene sardı İstanbulu...
Kaderlerimizi örtercesine
Gelin olup gidercesine...
Senin gözlerinde bir ömür hapsolmak varken
Sensiz bedenimde ruhum tutsak oldu hep...
Aşk acısı ne kadar sessiz yakıyormuş meğer
Öldüğünü hissetmeden ölmek gibiymiş
Yaşadığımı anlamadan yaşamışım sanki
Tüm herkesin ölümüne ağlamamak da neymiş?
Sen varken ağlamamak zor olanmış...
Miniciğim!
O narin parmaklarına bakmasamıydım
Dokunamadığım saçının bir tek teline
Buram buram kokunu içime çekmesem
Ruhunu ruhuma katmasamıydım...
Yapamadım Miniciğim! Affet...
Sen ölümüne salınırken
Zamanı durduramadım biliyorum...
Ne zaman ki İstanbula kan yağdı...
Aşkın yine sessizce yaktı dağladı...
Gözlerim her yerde seni aradı...
Ve ne zaman ki kokunu duydum içimde...
Bu şehrin sessizliğine aldırmayacağım artık
Öksüz kalsın yeryüzü banane
Tüm yıldızlar dökülsün hatta semadan
Artık güneşi görsem ne görmesem ne...
Yapamadım Miniciğim! Affet...
Varlığımla da yokluğumla da
Durduramadım hayatımızı...
Miniciğim!
Mutluyum biliyor musun inan buna
Varlığım varlığına armağan olsun ki
Senin için yaşıyorum ya
İnan bana ben ilk kez Mutluyum...
Bülent Özdemir
