Ben, Mona Rozayı hiç tanımadım.
Ama, kanadım hep kırıktı.
Hıçkırıktı boğazımda düğümlenen.
Zambak ellerinden su içmedim hiç.
Sevinç nedir bilmedim....
Oysa,elif parmakları ezmeliydi yüreğimi.
Ak zambakları kıskandıran elleri,
Değmedi ellerime...
Erguvan rengi akşamlara susayan yüreğim,
Dudakları çatlayan çöl vurgunuydu.
Yorgunuydu gözlerim bitmeyen hasretlerin.
Güllerin rengini unuttum,
Aklımda kalan yalnız beyaz ellerin roza,
Çünkü bir kere olsun gözlerine bakamadım.
Ben Monayı hiç tanımadım.
Unutamadım o yüzden incecik narin ellerini.
O da beni hatırlamaz sorsanız.
Öylesine kayıtsız bakardı bulutlara...
Zarafetin öteki kanadıydı.
Üveyikler, güvercinler uçardı başı üstünde.
Mona Roza bir hayalin adıydı.
Ankara 11.03.2020 İbrahim KİLİK
