Bir kocaman dünyayı taşırız beynimizde..
Bazen taraflı bazen tarafsız bakarız meydanlara. Bir hedef belirleriz ve koşarız hiç ardımıza bakmadan. Koşarken ayağımız çarpar daracık sokaklarda, canımızı yakarlar.
Sonra tekrar yürümeye çabalarız, kimse görmeden bizi.
Sanmasınlar güçlendiğimizi, sanmasınlar üzüldüğümüzü…
Canımız ister yine eski benliğimizle savaşmayı, içimiz ürperir korkar geri yeni başa dönmek ister.
Su misalidir ömrün, akar akar durmaz..
Her koşuşta bir duraksama olur, bu sefer yanımızdakiler ve arkamızdadır gözlerimiz..
Koşmak yürümeye bırakır kendini.
Zaman geçer ve o yürüme bizi daha dik olmaya yönlendirir. Ya yaşamın içine sokar bizi, ya da
Alıp başını gider…
Kalbimiz artık mantığımızla güncellenir ön belleğimizde.
Sevgi, huzuru bulduysak eğer, bizden mutlu yoktur.
Gözler güneş ışıklı, sevgi sözlerini arar her gün. Ne batan gemiler bizi üzer, ne de bizi kandırmaya çalışanlar; onlar kendi çöplüğündedirler çünkü.
Amaç yerine geldiğinde senden güzeli yoktur ki artık.
Hayatın mana ummanında yüzersin hiç kıyıya çıkmadan.
Her limandan tekrar diriliş alırsın, bu seni daha ileriye götürür.
Hayatın manalaşırken sen kendini daha dik daha güvende hissedersin.
Üzecek ne varsa senden uzaklaşır yavaş, yavaş arınırsın.
Kapılar açılır ardına kadar.
Girersin hızlı adımlarla, sınanmış yüreğinle.
Dua edersin senin gibi görmeleri için yalnızca.
Yüreğin hızlı atar her pırıltıyı hissettikçe, hafiflersin.
Benliğin yoktur artık, düşmelerin yoktur.
Parlaklık(nur) dimağ yorgunluğunu alır..
Sözlerin yerini; şuur bilincindeki rahatlık...
O zaman anlarsın, gururunda ki hiçliği, artık özgürsün ulaşabildiğince….
Bursa
2009 ekim
