İşte göğün mavisi çekiliyor, içimdeki umutla birlikte. Dünyamı karanlığın yorganı örtmüş. Kitleler
uyuyor içimde, fertler uyanık... Şoktayım... Yaşam bir boşluktan ibaret kalmış gözümde... Nefes
aldıkça büyüyen büyüdükçe beni yutan bir boşluk... Düşüncesine bile tahammul edemediğim bir
dehşet... Beynime saplanmış iki kelime; cinayet, intihar...
Ancak bir dönem gelecek, sen de yalnızlığın yorgunluğunu hissedeceksin. Sinsi ve yalnız susuşlarda
kaybettiğin benliğini, umutsuzca arayacaksın bensizliğin bulanık sularında. Sonu hep kendi iç
hesaplaşmalarınla biten, asla temizleyemeyeceğin bir suçun gizli kahramanı olacaksın. İşte o zaman
yalnızlığını öldürmek isteyeceksin. Ancak senin gücün öldürmeye katil olmaya yeter mi?
İşte ben, dublör kullanılmayan bu sahnelerin başrol oyuncusu olarak kazandım kendi benliğimi ve
bedenimi... Ya sen..?
