Son şarkıdır bu dinlediğimiz,
Söylemene gerek yok, biliyorum,
Ayrılık saati için ilerlemekte vakit…
Bundan sonra ne deniz bunca kasvetli olacak,
Ne de gökyüzü bu kadar dingin...
Yüklü bulutlar gözlerimi zorlayamayacak…
Üzgünüm…
Yıkılmışlığımın verdiği kederi yüzümde görmeyeceksin,
Ellerimin titreyişinin sesime vuruşunu, konuşamaz olduğumu,
Söylemek istediklerimin soluğumda kavrulup yok olduğunu…
Bilmeyeceksin.
Bilemeyeceksin…
Seni üzmeyeceğim…
Ağlarsam sevgilim,
Düşerim…
Belki gitme derim…
İçimde kalan son gurur kırıntılarımı da harcar,
Her şeyin düzelebileceğini söyleyiveririm…
Kendim bile inanmazken…
Göğsümün içinde taşıdığım küçücük yüreğim,
Yollarımızda kırıla döküle bin parçaya bölünüp acıyla kıvranırken…
Yok…
Gitmek için şarkının bitmesini bekleyeceğim…
Sonra ‘Görüşürüz’ diyerek gideceğim,
Bir daha görüşmeyeceğimizi bile bile.
KİTAP İZLERİ
Öyle miymiş?
Şule Gürbüz
Şule Gürbüz’ün Zaman ve Anlam Arasındaki Yankısı Bir kitabı roman yapan nedir? Belirli bir olay örgüsü, gelişen karakterler, diyaloglar mı? Şule Gürbüz’ün “Öyle miymiş?” adlı
İncelemeyi Oku
