Her satırını senin doldurduğun bir şiir yazmıştım,
Öyle bir şiirdi ki bu…
Ne ben yazarken bilmiştim içinde senin olduğunu,
Ne sen okurken bildin yazılanın sen olduğunu,
Öylesine bir şiirdi,
Kimsesiz, sahipsiz…
Ne çok ağlamıştım kaderimize,
Gözlerim ağlarken ruhumun güldüğünü anlayamamıştım…
Sensiz yarımdım, hissediyordum…
Dökülen her damla gözyaşı,
Kalbime bir parça daha gam eklerken,
Aslında temizlenmiş her damlada şüphelerim,
Okşarken bakışların yüzümü,
Şeffaf olmuş duygularım..
Bana bak diye yalvarırken gözlerine,
Sen bakmış ama görememişsin bende ki beni.
Baktığın her yer erimişte ben de,
Sen eriyenin hep kendin olduğunu sanmışsın.
Eriyen mum misali hayalim,
Hüzünlü bir yığın oluşturmuş ellerinde.
Hasretin kor olmuş dağlarken yüreğimi,
Öperken ıslak gözlerinden şefkatle,
Büyütmüştüm içimdeki çocuğu,
Hala büyümediğini iddia ederken inatla sen,
Sevgim kanatlanmış, bir kuş olmuş,
Uçmuştu çoktan bilmediğim diyarlara..
Sensiz yarımdım, anlamsızdım,
Anlam katamadığım seninle…
Uçsuz , bucaksız kumsaldayken,
Koşarken elele,
Islanmıştık üzerimize sıçrayan deniz suyundan,
Bir ıssızlık kaplamıştı her yanımı..
Seninle kalabalığım sanarken,
Aslında kimsesizdim!
Kimsesizliğim çepeçevre kuşatmışken ,
Her daim yanımdaydın, benimleydin,
Sensiz yarımdım…
Sensiz yarım kalırım sanmıştım,
Korkmuştum, sensiz gecelerde,
Sen en yürekli kendini görürken,
Yüreğin için yapabildiğin koca bir hiçti!
Sahibim derken sevdama,
Sahip olduğun tek şey belirsizlikti.
Biliyordum artık, sensiz yarımdım,
Eksiktim sensiz…
Yaşamıştım sensizliğinde seni,
Seni bende sanarak..
Doyamadım anlatmadığın hikayeleri dinlemeye,
Suskunluğunla avunurken..
Ayak uyduramadım sensiz yaşama,
Zorlarken seni benimle olmaya..
Sen bendeydin artık,
Silemezdim kalbimden seni..
Sensiz yarımdım,
Ama bütün de olamazdım seninle…
