Hayatım boyunca onu kaybetme endişesiyle yaşadım durdum. Ve hala o endişeyle yaşamaktayım. Korkunç bir duvar var aramızda. Son derece soğuk ve korkutucu. O duvarın ötesine geçip onunla buluşabilmeyi kaldırabilecek bir yüreğim olduğunu sanmıyorum. O beni sadece karnında taşıdı, yüreğinde ise ne yazık ki asla taşıyamadı. Bu yüzden sevgisizim, hayatta en çok ihtiyacım olan şeyden yıllardan beridir kilometrelerce uzaktayım şimdi, üstelik yanıbaşımda olmasına rağmen böyle bu. Bu dünyada onunla konuşmayı, dertleşmeyi, paylaşmayı başaramadım, ama diğer tarafta asıl gerçekte bunu yapabilmeyi umuyorum. Tüm bu yabancılaşmayı, tüm öfkeyi, tüm kini, tüm sevgisizliği al yüreğimizden Tanrım. Sevgiyle kuşat bizi. Bu dünyada başaramadığımız bu son derece trajik durumdan diğer alemde kurtar bizi.O varlığıyla belirli kalpleri sarmalıyordu yanızca, ben ise hep dışlanandım daima. Onun gözünde sorunlu ve ona düşmandım sonuçta. Ama kalbimin gerçekleriyle onun inandığı ve öyle sandığı bu gerçekler arasında dağlar kadar fark vardı oysaki. Yanılıyor, hemde çok büyük bir şekilde yanılıyordu. Geçip giden zaman yaşamamızı alıyordu bizden, ortada büyük bir sevgisizlikle kalplerimize küf ve pas birikmekte. Neden bunun önüne geçemiyorduk, neden sarılmayı, sevgiyi, umursamayı başaramıyorduk. Neden ihtiyacım olan hiç bir anımda yoktu, ve neden onun için hiç kimsenin tekiydim. Neden bu kadar çok parayı seviyordu ve neden yüreğimi ve ruhumu anlamaktan bu kadar aciz bir şekilde yaratılmıştı.
Neden yaşam şartları yüreğimize ve sevgimize bu kadar acımasızca sınırlar çizdi. Neden o sınırları aşmak için çaba göstermek yerine daha da kastık kendimizi. Ve neden günden güne ömürlerimizin sonuna yaklaşırken bu kadar uzak kalıyoruz birbirimizden...
Anne'ye Mektuplar...
Yazan-Edibe Toğaç
-İçsel Yolculklar-
