Ne hikmetse
İçimde derin bir endişe vardı
Düşlerimde dahi yalnız bırakmamıştı
Düşünceler yumağı hayli sarılırken, baş ağrısı başlamıştı
Sonradan
Fark ettiğim bir nazar yakındaydı
Dikkatli şekilde temaşa etmekten kendini alamıyordu
Kimi zaman yutkunuyordu, nefesi kendini ele veriyordu
Sol yanım
Derin bir şekilde ağrıyordu
Hareket ettiğim an sıkıntı basıyor, acı veriyordu
Geçmiş bir bir gözlerimin önüne geliyor, hüzün başlıyordu
Henüz
Ruhumun hicran damlalarını
Yazmaya fırsat buldumsa da, kitap haline getiremedim
Öncelikle imtina ettim, edip ve şairlerin hakkıdır demiştim
Zamanla
Kadirşinas okurlardan baskı gördüm
Talep ve sualleri konusunda izahat vermek için bekledim
Nasıl olsa vazgeçerler dedim, fakat sonradan ihtiyacı fark ettim
Kıymetli dostlar
Benim için gayret ediyor, katkı sağlıyorlar
Hiç ilgim olmayan sitelerde paylaşımlar yapıyorlar
Kimi zaman layık olmadığım nispette takdirleriyle utandırıyorlar
Oysa maksadım
Sinemde gün yüzüne hasret umutları
İfade edilemeyen suskun çığlıkları yazmayı diliyordum
Ufkum benimle toprağa girmesin istiyordum, dua bekliyordum
Rabbime hamt olsun ki
Hiç beklemediğim ve layık olmadığım kadar
Kadirşinas dostlarla tanıştık ve gönüllerinde yer verdiler
Onların böylesi himmet ve hamiyeti yazmak şevkimi ziyadeleştirdi
Ve bu imkân benim için
Ruhumun ve kalbimin terapisi oldular
Okumak kadar, hissettiğini ve düşüncelerini yazmakta önemliydi
Baki kalan kubbede “hoş bir seda” olmak adına gönüllü olmak gerekirdi
Mustafa CİLASUN
