Tek gerçeğim, en gerçeğim…
Bir sonbahar sabahı, ağacından düşen tek bir yaprak gibi düştün tam önüme.
Herkes yalandan maskeler takarken suratına, sen çıkardın tüm gerçek yüzleri karşıma…
Kışın ortasında ki çiçek açmış bahar dalları,
Kocaman bir gölgeyi aydınlatan güneş ışığı,
Herkes arkasına dönüp giderken elimi tutan o dolunay çocuk.
Saatler durmuş, tüm saniyeler donmuş, herkes bırakıp gitmiş gibi dünyayı. Sadece sen ve ben.
“biz” olmaya çalışır gibi debelenirken tüm kalabalığın ortasında.
Sadece bakışın yeter.
Sen beni sev yeter.
Işıl ışıl parlayan dolunay çocuk.
KİTAP İZLERİ
Öyle miymiş?
Şule Gürbüz
Şule Gürbüz’ün Zaman ve Anlam Arasındaki Yankısı Bir kitabı roman yapan nedir? Belirli bir olay örgüsü, gelişen karakterler, diyaloglar mı? Şule Gürbüz’ün “Öyle miymiş?” adlı
İncelemeyi Oku
