Türkiye'de özgürlük talepleri iki psikoloji üzerinden gitmektedir. Ya ego üzerinden ya meydan okuma üzerinden. Bu durum için kendime dair söyleyeceğim şey: Beni seversen benden çok şey alırsın; ama beni sevmezsen benden sadece canımı alırsın. Eğer böyle yaparsan senin özgürlük totemin için sunağa yatırılmış ve kanı akıtılmış biri olurum. Ve özgürlük totemin o vakit senin tanrın olur. Yarattığın Tanrı ise benim kırmızı kanımdan sana cehennem yaratır. Oysa gerçek Tanrı'nın unutma ki cenneti de olur. Sen gerçekten yanılgı içindesin. Özgürlük talebini meydan okuma veya ego üzerinden gerçekleştirdiğin sürece, belki meydanlar senin olur; ama o meydanlarda barış heykelleri dikemezsin, barış güvercinleri besleyemezsin. Çocukların eline taş vermek değil, o çocuklara vizyon vermektir özgürlük. Gel gör ki sen her yere taş koymakla meşgulsün. Attığın taş baş yardığı sürece özgürsün. Yaparım, ederim sana ne demekle meşgulsün. Unutma ki sana ne ile yarattığın sözcük dünyanda worlddeki w, wc'den öteye gidemez. Zaten senin için özgürlük kendi rahatlığın demektir. Bu yüzden bu dünyanın içine eder, pisliğini bırakır, pisliğinin kokusunu da dünyaya yayılmış özgürlük sanırsın.
Bu sebeple Gezi eylemlerine de karşıyım; ana dilde de eğitime karşıyım. Bu devlet nasıl şehzade Mustafa'yı feda etmişse, meydan okuyan herkesi feda etmelidir. Çünkü devletin bir ciddiyeti vardır. Bu ülkede Kürt çalsın, Çingene oynasın mantığı olamaz. Sen de şehzade Mustafa'dan daha önemli olamazsın. Kaldı ki senin özgürlük talebin, ya Küçük Armutlu'daki uyuşturucu ticareti içindir ya da Lice'deki esrar tarlaları içindir. Sen o kafayla anca kendini zehirleyebilirsin.
