Düşlerimin sınırsızlığında yaşadım umudunun hüsranını,
Hiç ağlamadım kaybolan hasretlerin arkasından,
Susuz akşamların serabıydın gözlerimin içinde,
Sana verdim bin yıllık sırlarımın gizemini.
Ve bir tek sen vuruyordun pencerelerime yağmur damlası yerine.
Şimdi durduğum yerde gülüşleri görememenin derin derdi omuzlarımı çökertiyor.
Geceler soğuk oldu yüreğime, yazları tükendi ömrümün.
Işıklar sönmeye başladı benim sessizliğimi görünce.
Küçük umutlu evlerin içine giremiyorum artık.
Küçük umutlu biri bile olmayı başaramamışken.
Ve sen ömrümün acı törpüsü..
Birbirinden ayrılırken farklı zamanların tükenişlerinde,
Hep susturdun gülüşlerimi anlamak istemeden.
Umut dolu bir şiir nasıl oluyor unuttum.
Umudu yanında götürdüğünden beri..
