... ve Aşk Öldü...

Bugün içimden akıp gitti bir şeyler boş yere. İnanmanın gerektirdiği ağır yükümlülük kalktı zavallı omuzlarımdan.inandığım ilkeler birer birer yok oldu gitti…
Üzülmeli miyim yoksa sevinmeli miyim bilemiyorum. Ömrüm boyunca inandığım “AŞK” çıktı hayatımdan. En güzel anları onunla beraber yaşamıştık diye hayıflanmak geliyor içimden, sonra bir bakıyorum yaşadığım en kötü anlarda da onun adı var, sonra bırakıyorum sıcaktan terlemiş avuçlarımın içinden gökyüzüne aşkı, kanatlanıp uçuyor sanki, başka bir kurban bulup aklına ve gönlüne umarsızca hükmetmek için kanatlanıp uçuyor sanki…
Aşkın ölüm düğünü var bu gece, yalnız geçen akşamlara üzülmenin son günü bugün. Vazgeçemediklerimden vazgeçtiğim, ismini ezberlediklerimin gidişine sevindiğim gün, işte bugün.Toplanın sevenler aşkı gömmeye gidiyoruz. Acılarımı toprağa bırakıp,ardıma bakıp üzülmeden işte bugün gideceğim. İstediğim yerlere gelemediğimde, gidemediğime artık üzülmeyeceğim, sebebim saydıklarıma son bir bakış bile feda etmeyeceğim, kuşak çatışmasına girdiklerimle oturup, inadına bir kadeh daha içeceğim, hadi toplanın tüm sevenler, ben bu gece “AŞK”ı son kere gömeceğim…