Vuslat

Leyla geldi aklima birden... Ve Mecnunun caresizligi... Neden yikilmislardiki sanki? Aranilan neydi? Aski bulmuslar, ama yinede mutlu degillerdi... Bana sunu sormustu oda? Neden ask hep aci getirmekte, tersi olmasi lazim degilmi idi? Kendimi sanki ucuyor gibi hissettim, düsüncelerime dalinca... Yükseldim, yükseldim; bütün insanlar asagida kalmis sanki bir serüven icinde iken ben onlara bakiyordum... Ama herkesi bir kenara birakip ona vardim... Tipki bülbülün bütün cicekleri bir kenara birakip güle uctugu gibi. Evet sessizce olmustu gelisim... Habersizce... Sanmistinki disardaydim ben... Kanatlarimin cirpinisini duymamakta direnmistin... Yinede geldim sana... En sicak duygularla... Kapindan kovuldum defalarca belkide, beni göremeyisine sastim. Ve son defa dedin, son defa git... Bilemedinki ben gitsemde ruhum sende kalmisti. Geldigim yere yeniden döndüm, ama yarimdim bu sefer... Mecnun anlamisti sonunda aci cekmeden ulasamiyacagini Leyla'sina. Tipki Mecnun gibi idim bende, aski acilariyla anlamaya calisan... Senin Leyla olmani beklerken en büyük acilara maruz kalan... Mecnun sonunda vuslata ermisti, yandigi Leyla'ya degil, gercek Leyla'ya. Kimbilir belki bende ulasirim birgün Sana, Leyla'ma.