Telefonuma kaç kere daha bakmalıyım bugün..? “Acaba aradı da ben mi duyamadım” diye kaç kere daha kontrol etmeliyim..? Hayal kırıklığına uğrayacağımı bile bile kaç kere daha kırılmalı hayallerim..? Asla aramayacağını bile bile kaç kere daha kandırmalıyım kendimi..?
Gelecek misin..?
Bazen “söyle de boşu boşuna çekmeyelim bu eziyeti” diye haykırasım geliyor. Söylemeyeceğini, söylesen de “asla gelmeyeceğini” söyleyeceğini bile bile…
Kaç kere daha aşkım..?!
Kaç huzursuz gece, kaç vicdansız rüya borcum var bu aşka ödenecek..?!
Kaç keman ağlaması daha seni hatırlatacak bana..? Bu masadan sandalyeyi devirmeden kalkmayı bir defa olsun becerebilecek miyim..? Kaç kadeh daha gerekiyor, ne kadar kör kütük olmak lazım seni tek bir saniye unutabilmek için..?
Şu bir milyon kez konuştuğum duvarla kaç kez daha konuşmalıyım Allah aşkına..!!? Gözlerindeki "doğuştan masumiyet"i gözlerimin önünden silip atabilmek için kaç damla daha gözyaşı akmalı günahkar gözlerimden..?
Gelmeyeceksin...
Bilmediğimden değil...
Bildiğimi bilmezlikten gelmek avutuyor beni. Yalnızlık, "sen" olmadığın için anlamlı; içinde "sen" olan herşeyin anlam kazandığı gibi. Çarpık bir mutluluk yaşıyoruz yani "sen"sizlik ve ben...
Keşke herşey, her sabah ağız dolusu küfrettiğim rüyalardaki gibi olsa. Keşke gerçekten gelsen.
Ya gerçekten gelirsen...!
Olursa şimdi olsun, sonrası felaket olur...
Hatırla, yüreğimi avuçlarına bıraktım giderken, ayarı bozuk bir bomba gibi en olmadık zamanda patlayacak. Korkarım yağmur damlam, sen inatla o en olmadık zamanı bekleyeceksin, ama o gün çok geç olacak...
Ocak 2003
