daha çok sızlıyor burnum,
daha derine iniyor nefesim
uzun uyuyorum daha
ihtimaline kanıp rüyaların,
yavaş yavaş yürüyorum
zamana kurarak adımlarımı.
özlüyorum…
içimdeki kız çocuğuna
mantıklı - mantıksız uyduruyorum
geri kalan ne varsa
anca susuyor
bi’şekilde zamanı kandırmayı deniyorum
uykunu koyduğun geceye
kayıyor aklım
çakır bir alem
renkler alaca
yok yere basan bir canlı
gök yere karışık
sırtımdan vuruyor rüzgar da
gecenin tuzaklarına yakalanmamak
en zoru
her şey çok mu gelir böyle?
hayal kırıklığıyla
kendini şarj eden gözyaşı...
ertesine gönderirken beni her gün
korkak araba alarmlarından kaçıyor yağmur da...
