]İnsan yalnızdır,
Neden?
Nedendir bu lanet?
Niçin insan korkaktır bu kadar bir tavşan misali?
Neden köstebekler misali,
Kurarlar evlerini altına toprağın?
Bu korkaklık, bu sakınganlık niye?
Ne sanır insan kendisini?
Paha biçilmez bir hazine mi?
Onun için mi bu kadar gizler kendisini?
Ve sakınır bir elmas parçası gibi.
Yaşayabilir mi bir hiçlikte bir başına delirmeksizin ve kendi kendisini
tüketmeksizin?
O nedir ki bir başına?
Bir hazine mi?
Bir ota bile muhtaçtır oysa bir insan.
Yazık,!
Çoğu kez unutur bunu ve kendisini yere göğe sığdıramaz.
Ne cahillik.
Sanki bütün evren kendisinin etrafında dönmektedir.
Ne düşüncesizlik!
Bir de "yaratmak" kelimesini kullanırlar ya!
İşte o zaman acırım insana.
Yaratamayacağını ne zaman kabullenecek acaba?
Hayır! Tek bir şey bile yaratmadılar ve yaratamayacaklar!
Yarattıklarını sandıkları, ama herkeste olan bir dünyada, kendi
sözde yalnızlıkları içinde tükenecekler.
"Yalnızım" ayaklarına yatacaklar ömürleri boyunca.
Yalnız olamayacaklar ama.
Olmamalılar da zaten.
Olamazlar!,
Çünkü kendileri var onları yalnız bırakmayan.
Bu bir lanettir, insanın üzerine bir sis misali inen.
Bir lanettir, yasak elmadan çok daha önce nükseden.
Öyle bir lanet ki, aynı zamanda mükemmel bir zırh görevi gören.
Bir bağadır bu lanet, kaplumbağada görülen.
Öyle bir bağadır ki,
Örümcek ağlarıyla örülüdür her deliği.
Başlarını çıkarırlar ama bağalarından,
Dünyayla aralarında bir engeldir daima bir parça ağ her an.
