YİTİK TİNLERİN YİTMİŞLİĞİ
Güneş göle vuruyordu beyaz düşlerde olduğu gibi
Sazlıklar rüzgarla savruluyordu kızın saçları gibi
Umutları, düşleri ve yarınları olmadan
Uzanıyordu kırmızı kır çiçekleri boynundan
Parıldamayan ışıltıları ağaç ruhlarının raks-ederken
Bir çift ayak daha katıldı doğanın ritmine kaçarken
Kanlı ellerini temizlemek için gölde durakladı
Ama kalakaldı öylece görünce onu
Durgun ve bulanık suda
Siyah yılanlar ve sazlıklar dolanmış kayıp ruhuna
Vanilya kokulu kız yatıyordu gözleri açık
Kızıl saçları omzundan saçık
Korkusuz, duygusuz ve ruhsuz
Ellerinin arasındaki kırmızılıklar damlıyor
Kızıllıkların arasından kayıp ipeksi tene dokunuyor
Kısık keman sesi gibi bir hırıltı boğazında
Donmuş gözyaşlarıyla
Kırmızı sadece dudaklarında
Donmuş vücudunda
Sarkan salkım söğütler hatırlatıyor
Kanlı tinlerin yitik zamanlarını mahzunca
Sadece sessizliğinde doğanın ve
Haykırışlarında ruhların usulca.
Biri ölü biri diri
Ne fark eder ki...
Zaman yitmiş , yaşam bitmiş nasılsa...
