belkide imkansızlığındı seni böylesine sevdiren yüreğime
yeni günle doğuşunun kızıllığı, maviliği özüme sinerken..
gidişinin gün batışı akşamında
o iç karartıcı siyahlığında hep esir kaldım
anlayamadığım yokluğuna mahçup,
mahkum oldum
ıssızlığına yenik düştüm..
olmasaydın iyiydi belkide..
olanla ölene çare yok derler,
imkansızdı belki sensizliğin,
varlığının yanıbaşında hızla çarparken yüreğime eş
sunduğum güller sana..
keskin kılıcınla kesilirken
yokluğunun varlığına rağmen daha makbul olduğunu anladım..
