Soğuk kış gecelerinde,buz gibi yatakta ısınmak için sarılırken ,fare korkusuyla daha da bir sokuluyorduk birbirimize.Bir süre sonra hamam gibi olana yatağımızda nöbet başlıyordu.Sevmiyordum nöbeti o zamanlar uyku daha
tatlı geliyordu,zaten nöbette de ikiyüzü tamamlayamayan hep ben oluyordum.

Otobüsler sıralı, insanları bir yerler yetiştirme derdinde.İnsanlar sıralı hep bir yere yetişme derdinde.Önde yine halkımın otobüsü halk otobüsü,kokusuyla,kirli koltuklarıyla hakkını kimseye vermeyen.

..Geçen sefer ışığa gidiyorum diyip de kendini sulara bıraktığında ışık onu almaya hazır olmuyor, şimdi gündüz gözüyle gece tekrar ışığa giderken karanlık onu fark etmiyor alıyor içine sonsuza dek orda tutacak şekilde.

Anneler, ablalar kapı önlerinde yemek hazırlığı telaşında. İçinde sebzelerle dolu plastik leğeni, bıçağı alan kendini serin yere atmış, harıl harıl hem konuşup hem sebze ayıklıyor.

Bak aynaya gör yüzünü eğri yerini görsende seversin kendini.

Kardeş çok olunca birde yokluk varsa ,sana sıra gelmez birşey alınmasına.Oysa nasıl heves ediyorum yeni çıkmış sandaletlere.Her çarşıya inişte göz kırpıyorum onlara''bekleyin gelip alacağım sizi''der gibi.Aşıp zorlukları kavuşuyorum onlara.

Yaklaşan babalar gününde babama veremeyeceğim hediye beni üzerken birden ona kalıcı birşey vermek istedim.Bende birikmişleri de atacaktım dışarı belki biraz nefes almak adına.

Her doğum sevindirir insanı, bir o kadar da umuttur aslında.Ama eksikse birşeyler iç sesin bağırıyorsa delice,sen bastırdıklarını döküyorsan dışarı ,karışmıştır doğum sancısıyla yürek acısı birbirine.

Anneler gününün acı verdiği bir gündeyim.Birşey eksik hayatımda bir nefes.Ne kadar büyüsekte hep eksiğiz aslında.

Çocukken başıma gelen ve bu yaşta hala aklıma gelip yazmama sebep olan bir anı.O zaman yaralayan şeye bugün gülerek bakıp satırlara dökebiliyorsam ne mutlu bana.