Acaba bunu hesaplayabilir miydi matematik dehaları? Beynimizin ne kadarı aşkı sorguluyor, aşkı kurguluyor, bizi karanlık bir kuyuya itip yankılanan kendi sesimizden korkmamızı sağlıyor? Aklımızın hangi bölümü ile sever, aniden çıka gelir, aşka rehin ve rehineler alır, sonra hangi bıkkınlık ile terk ederdik o cennet bahçesini. Ama aşkın matematikte
Beynimin kıvrımlarında dönen heceler yan yana gelip bir anlam ifade ederken “gitmek” kelimesini yüklendi ruhum. “Gitmek ama niye, nereye?” diye nili -çivit rengi mavinin parlak bir tonu- bir renk belirdi içimde.
Bana, cam olmam ve cam kalmam öğretilmişti; sade, samimi, aydınlık, ışığı kabul eden… Işık olmayınca cam karanlıkta kalıyordu, ne onlar benim içimi görebiliyordu ne de ben onların içini ve kırılmak kaçınılmaz oluyordu. Ama ışığı seven yanım yeniden ayağa kalkmak ve yeni aydınlık gündoğumları görebilmek için yüksek ısılara maruz bırakıyordu kırılan yüreğimi. Çünkü duvar gibi katı ve soğuk olmak bana ar gelirdi. Zira iflah olmaz bir iyilik meleği olan annemden öğrenmiştim cam olmayı, cam kalmayı…
...ve insan öğrenmeyi öğrendi. Bir bir keşfetti hayatın karelerini. Bu keşifte yaralandı, canı acıdı; ama öğrendi İnsan olmak, evrenin içinde bitimsiz bir sevdanın sureti olmaktı. Bu bitimsiz sevdayı yüreğinde taşıyan insanoğlu; nefes almayı, hayata güçlü köklerle bağlanmayı, cesur olmayı, umutlanmayı, neşeyi ve sabrı öğrendi. Öğrendiklerini ve keşfettiklerini güncesinde biriktiren insan, bir sabah keşfedemediklerinin merakıyla uyandı. Evrenin içinde, bitimsiz bir sevdanın sureti olduğunu unutarak.
Aşk-ı Diyar
...
...
