Lutgölü benzeri bir yanlýzlýktayým.
Çevremde insanlar, kimi dostyüzlü, kimi içten pazarlýklý, ama hep uzak duruyorlar bana...kýnamýyorum, kýzamýyorum...
Saklandýðým kuytularda, hep bir hayal yolunda ve sýnýrsýz bir kalp aðrýsýyla, içimde çýðlýk atan bir mahkumun sesinde üþüyorum.
Kimse görmüyor içimdekini...

Hep bir yol bulunur diyorum yarýn, her gece dönerken yataðýnda yüzden fazla, bir uyuyup uyanayým, yeni bir günde bir çare bulunur herhalde bu sese, bu sýzýya diyorum.
Kendimi avutuyorum zaman ýrmaðýnda...

Ben dünyanýn en þansýzý, tüm zamanlarýn en haksýzý, tutarsýz, zararsýz yaþýyorum kýyýsýnda bir yerde hayatýn, kimseye farkettirmeden.
Gülücükle bazenmiþ, kayýtsýz bir yüzle...düpedüz sýrýtýyorum...

Sonsuzluk ve yoklukta gitgeller içinde sürünüyorum.
Çoraklaþan gönlümün kupkuru kusursuzluðunda ve firar etmiþ akýl mektebinden, ben
Ten kafesinde parmaklýk yokmuþ, öðrendim...

Baþýmý yastýða koyduðum her gecenin ortasýnda, küçüklüðümün þaþkýnlýðýnda yakalýyorum kendimi.
Sanki bir dev balonun içine hapsolmuþ küçücük, minnacýk bir insancýðým.
Þuurum, duygularým, fikirlerim boyutumla orantýlý, her geçen gün küçülüyorum...