Yýllar geçti hýzla,
Çizgiler oturdu, o en güzel bakýþlara,
Mevsimler hep ayný ya,
Farklýlaþan biziz aslýnda.

Uzaklaþan çocukluðumuz
Kayýp giderken avuçlarýmýzdan
Ýnce-ince sýzlar yürekler
Arar durur maziyi, bile-bile gelmeyeceðini.

Kim özlemedi, uçurtmalarý göðe sermeyi?
Kim özlemedi, yollara seksek çizmeyi?
Peki, kim özlemedi beþ taþ atýp tutmayý?

Ben çok özledim
Öyle çok, hem de çok..
Masmaviydi gök deniz,
Toprak, topraktý.
Alý al, moru mordu dallar.
Bir tane attýk mý aðzýmýza
Tane býrakmazdýk erikte.

Ben özlüyorum;
Osman Bey amcayý.
Bayramlarda verdikleri
Mendil ve kýz çocuklarý için naylon çoraplarý,
Bizi adam yerine koymalarýný,
Kapýdan þekerle yollamayýþlarýný.

Sonra..
Platonik aþklarý,
Sonu gelmeyen heyecanlarý
Yürek atýþlarýný..
Þükran teyzenin leblebi tozlarýný.
Sünnetleri, düðünleri...
Belli saatlerde annemin eve çaðýrýþlarý
Ve bütün bir aðýzdan
“evli evine, köylü köyüne...” söylemlerini...

Geri dönülmez o yýllar
dalýp gidince içine,
huzur veriyor gönlüme.
Ne güzel þeydi çocukluk;
En büyük derdi
Belki bir halhal,
Belki bir külah karýþýk dondurma.
Ne güzel þeydi çocukluk;
Dertler oldukça uzakta
Sevinmek yaný baþýmýzda.
Büyümek kaçýnýlmaz olsa da
Çocuk kalabilmek de var bu yolda.
O halde
Sevgi dolu çocuk ruhlara
Merhaba!...

07/01/03