durmaksızın yırtıp sislerimi
bir şiire yattım son dizesinde...
(krizantem giyindim)

sesinle çiziktirdim ilk harfini
elini resimledim ilk hecesine
(kokuna fesleğen iliştirdim...)

durup dururken
ilk sözcük ihanet etti imgelerime
(sen
sevişmeye gittin...)

nehrin tam ortasına düştü kirpiğim
ölü gözlü balıklar yapıştırdı göz kapaklarına
aynasını sürmeledi suların,
içmedin! ..

oysa aşktı,
temmuzdu biraz yaşamak istediğim
şimdi ise,
ağustosa kaldı seninle beraber
kırmızı erikleri toplama hevesim...

denizi kumlar çaldı,
ilk sözcüğü gece;
(seni sevmiştim! ..)

hüzün ve keder mimledim
son sözcüğüne şiirin...
yani
ölümden baktım krizantem zamana
görmedin!

iplere asılan çamaşırlar gibi
takılıp kaldım son harfine son şiirin...
kurudu sıcaklığım
(değmedin! ..)
rüzgar emdi nemimi, kattı denizlere
martılar yükledi acımı
uzaklara giden gemilere...
(bekledim, gelmedin! ..)

derdim,
derdin değilmiş meğer! ..
bu yüzden tamamlanmadı
seninle başladığım şiir...
küsüp gitti
aşk arakladığım imgelerim...

duydum ki göçü başlamış balıkların
sakın dalma sulara!
bir daha gelmez artık
sevda açan
krizantem mevsim...