Sen geçersin içinden yýllar susar, çað yanar
Gözlerinde tutuþan mavi bir çerað yanar.

Düþtüðü kuyulardan çýkar gider sefaya
Ýz býrakýr çöllerde ardýndan çaðlar geçer.
Kölenin çýðlýðýyla yankýlanýr kolezyum
Sessiz bir seyircinin kalbini daðlar geçer
Unutulur mezarý Zeus’un bir adada
Efsane yataðýna görünmez aðlar geçer.

Boynu bükülür gülün; bahçe yanar, bað yanar
Bu þehrin ebruvaný o koskoca dað yanar.

Kusva düþer yollara tarihi görmek için
Hicrandan güvercinin saçlarýna ak düþer
Kanat çýrpar ayrýlýk Leyla’nýn vahasýna
Çölün orta yerinde mecnuna firak düþer
Baþýný taþtan taþa vurarak giden nehir,
Bembeyaz gelinlikle denize berrak düþer

Dinamit patlar suda; avcý yanar, að yanar
Bir yüzüðün kaþýyla efsane otað yanar.

Kýz Tibet’in suyuyla doldurur kadehini
Avcýnýn sadaðýnda intikam oku kalýr
Sular çekilir elbet her tufanýn sonunda
Zeytin dalý o kuþtan yadigâr doku kalýr.
Þirin’in sevdasýyla erir gider koca dað,
Küllerinin içinde yanýk bir koku kalýr

Nasýl ateþtir böyle; hasta yanar, sað yanar
Zemheri ayazýnda kalan Karabað yanar.

Viralarla denize açýlan düþler gibi
Yürüyünce zamana yýllar susar, çað yanar
Bülbülün bir kanadý düþünce ark içine
Boynu bükülür gülün; bahçe aðlar, bað yanar
Nil mi akýyor yoksa gözlerinde müjgânýn?
Nasýl ateþtir böyle; hasta kalkar, sað yanar?

Bakma öyle ne olur taht yýkýlýr, tuð yanar;
Gülme, öyle gülersen gözlerinde çað yanar!

Mehmet Taþtan