hani bir çocuk vardı; karne ödülü için annesinden et isteyen!.canım benim!..içime kor bir kömür parçası gibi oturmuştu onun bu isteği!.hatta, gözlerimdeki su yutmuş bulut, boşalıvermişti birden!.boğazıma gelip oturan yumruğu, bir türlü çıkaramamıştım oradan!..açıkçası canım yanmıştı!..

dün zincir marketlerden birisine uğradık; et alacağız, alamadık!.çünkü; iki gün öncesine göre yirmi lira daha artmıştı fiyatı!.camekan içindeki etlere baktık baktık, et yemiş gibi olduk!.pes doğrusu!.gün başına on lira zam mı konulur allasen dedim!..dedim de; içimden söylediğimi sanırken, bağırarak söylemişim meğer!. cümlemi duyan et satıcısı, çok haklısınız hanımefendi dedi...haklıyım tabii dedim ona; bu gidişle karne ödülü için et isteyen çocukların sayısı artacak!..biz büyükler de; onlara et yediremedikçe böyle cümleler kurmaya devam edeceğiz!.

yine haklısınız hanımefendi dedi, et satıcısı!.sonra ekledi:

yirmi bir yıldır burada, bu işi yapıyorum...ilkkez buraya gelip onbeş-yirmi liralık kıyma isteyenler var!..

dediğinde, içimi yakan o kor kömür biraz daha tutuşup çoğaldı!.