hani bir çocuk vardý; karne ödülü için annesinden et isteyen!.caným benim!..içime kor bir kömür parçasý gibi oturmuþtu onun bu isteði!.hatta, gözlerimdeki su yutmuþ bulut, boþalývermiþti birden!.boðazýma gelip oturan yumruðu, bir türlü çýkaramamýþtým oradan!..açýkçasý caným yanmýþtý!..

dün zincir marketlerden birisine uðradýk; et alacaðýz, alamadýk!.çünkü; iki gün öncesine göre yirmi lira daha artmýþtý fiyatý!.camekan içindeki etlere baktýk baktýk, et yemiþ gibi olduk!.pes doðrusu!.gün baþýna on lira zam mý konulur allasen dedim!..dedim de; içimden söylediðimi sanýrken, baðýrarak söylemiþim meðer!. cümlemi duyan et satýcýsý, çok haklýsýnýz hanýmefendi dedi...haklýyým tabii dedim ona; bu gidiþle karne ödülü için et isteyen çocuklarýn sayýsý artacak!..biz büyükler de; onlara et yediremedikçe böyle cümleler kurmaya devam edeceðiz!.

yine haklýsýnýz hanýmefendi dedi, et satýcýsý!.sonra ekledi:

yirmi bir yýldýr burada, bu iþi yapýyorum...ilkkez buraya gelip onbeþ-yirmi liralýk kýyma isteyenler var!..

dediðinde, içimi yakan o kor kömür biraz daha tutuþup çoðaldý!.