"... onlar ki
çölde remil attýlar aþka
ve içini göstermeyen
gözlerle baktýlar..."

durmadý yaðmur gece boyu
bulutlara gizlendi ay
kapkaranlýk kentin lâðým sularý
kýyýlarýma vurdu ayný ritimle;
bitek rüzgarlar ekti topraðýma
sessiz konuþan bir çift dudak...

"... ve onlar gece boyu
ten teneþirinde
ölü bedenlerini yýkadýlar...
... ki onlar mahçuptular
mahrem yerleriy'çün..."

sýnýrýmýn baþlayýp bittiði yerde
resmi tarihe benziyordu
insan yüzleri ve bavullarýnda
naftalinli bir yaz taþýyorlardý
buzul çaðýndan kalma; sesleri
cýva buharý yüklüydü

"... ve onlar
küçük dünyalarýna büyük
yalnýzlýk sýðdýrdýlar... "