Yorucu bir okul gününden sonra dershaneye gitmek üzere otobüs durağına indim. Dershaneden çıktıktan sonra da koşa koşa okula yetişmem ve okuldaki etüd yoklamasında bulunmam gerekiyordu. Aklımda bunun yorgunluğuyla gelmiştim otobüs durağına. Bulduğum yere oturarak bir Kadıköy otobüsünün gelmesini bekledim. Sokağın ortasında her yanı bombayla sarılmış insan(lar)ı görene kadar.
     Beyaz bir bastonla etrafı yoklayarak geldi önce, tam da önümde durdu. Ayağıyla ve bastonuyla durduğu yerin kaldırım olduğuna emin olduktan sonra bastonu bükülme noktalarından katladı ve elinde bastonuyla beklemeye başladı. Önce neyi beklediğini kestiremedim. Önünden, arkasından birçok insan geçiyordu. Önünde duran minibüslere de tepki vermiyordu. Eminim, onların minibüs, iki dakika önce yanından geçenin genç olduğunu ve ona baktığımı BİLİYORDU!! Sonunda bir otobüs geldi. Adam cebinden akbilini çıkarınca anladım otobüs beklediğini. Acaba nereye gidiyordu?? Yanlış otobüse binerse saatlerce uğraşır dururdu. Yardım etmek ve etmemek arasında sıkıştım bir süre.. “Beni” yenemedim. Kendimi gelen Kadıköy otobüsüne atarak cezalandırdım. İşte o zaman fark ettim sokağın ortasında etrafı bombayla sarılmış insanları. Beyaz bastonluya hiçbirimiz yardım etmemiştik ve bu davranışımızla bir kere daha kanıtlamıştık birbirimize karşı ne kadar acımasız, umursamaz olduğumuzu…
     Otobüse bindiğimde boğazımda bir yumru, aklımda bunlar vardı. O ise hala hiç göremediği kapkaranlık şehrinde, başka bir karanlığa gitmek üzere, kara bir otobüs bekliyordu. Siz bundan ne çıkarırsınız bilmem ama ben ona “dış seslik” yapmadığım için kendime hep kızacağım…