]
Mezun olmaya birkaç ay kala kararımı vermiştim, Güzel Sanatlar Akademisine yazılacaktım. Bunu aileme açtığımda uzun bir nutuk dinlemek zoruna kaldım. Bizim ailede üç kuşak ard arda hukuk mezunuydu ve bana nazikçe aynı yol gösterildi. Karar vermek zorundaydım. Sonuçta hukuk fakültesine yazıldım, diğer taraftan Güzel Sanatlardaki derslere katılabilme olanağını araştırıyordum. Mezun olduğumda babamın yanında değil de başka bir firmada çalışacağımı söylediğim günü hatırlıyorum. Annemin gerginliği, babamın sessizliği dayanılmazdı. O günden sonra sadece bayramlarda eve gidiyorum. Sessizce yenen akşam yemeğinden sonra kendi hayatıma dönmek üzere.... Şimdi, bir yandan Akademiye devam edip diğer yandan çalışıyordum. Kendime ayıracak pek fazla zamanım yoktu. Son günlerde gece geç saatlere kadar çalışmak zorundayım. Uykusuz ve yorgundum. Çalıştığım şirkette henüz tek başıma bir dava almamıştım. Patronuma asistanlık yapmak ve dosyaları hazırlayabilmek için çeşitli kurumlar arasında koşturmakla geçiyordu günler. Son zamanda Asım Germinin eski bir müvekkili ile ilgili dosyaları hazırlamakla meşguldüm. Adam yıllar önce çete kurma ve azmettirme suçundan tutuklanmış. Birkaç ay önce, bu defa kaçakçılık ve cinayet ile suçlanmış. Büroya geldiği gün "bu beyaz saçlı, tonton adam nasıl bir canavar olabilir?" diye düşünmüştüm. Asım Germin ile aralarında senli benli tavırları, rahatlığı bana biraz garip görünse de üstünde durmamıştım o an. Patronumdan bahsetmem gerekirse, ukala, kendini beğenmiş ama bu şehrin, belki de bu bölgenin en iyi savunma avukatıydı. Karanlık ilişkiler içerisinde olduğundan şüphe ettim mi diye sorsaydım kendime, biraz, derdim. Onu ilk tanıdığımda beni etkilediğini itiraf etmeliyim. Müthiş bir hafıza ve kıvrak zekaya sahipti. Belli ki katı disiplin koşullarında yetişmişti çünkü ofisini hafif despot bir anlayışla yönetiyordu... Hukuk fakültesinden mezun olduğumda Germin Hukuktan gelen teklifi kabul etmiştim. Ne de olsa şehrin en iyi firmasıydı ve belki de orada çalışmak babama karşı bir tepkiydi.
Bu son dava beni oldukça meşgul ediyordu. Dava dosyalarını incelerken tüylerim diken diken olmuştu. Kendimi bir sinema salonunda mafya konulu bir filmi seyrediyormuş gibi hissetmiştim. Ön mahkeme yapılmış, Asım Germin'in istediği gibi bir sonraki mahkemeye hazırlanmak için uzun bir süre kazanılmıştı. O günden sonra Asım Germin beni tuhaf bir şekilde bu davadan uzak tuttuğuna inanmaya başladım. Huzursuz edici bir düşünceydi bu ve ben bundan emin olmak istiyordum. Bu yüzden bu akşam geç saate kadar ofisinde olacağını öğrendiğimde kararımı vermiştim. Onunla konuşacaktım. Kapıyı tıklatıp içeriye girdiğimde yalnız olmadığını gördüm. Aynı anda bana doğrultulan silahı da fark ettim. “Kapıyı kapat !”
Karşımda genç bir adam duruyordu. Üstünde siyah bir mont, balıkçı yakalı siyah kazak ve kot pantolon vardı. Kararlı ve soğukkanlıydı. Aynı anda elini hızla havaya kaldırıp silahın kabzasıyla Asım Germinin alnına vurdu. Patronum yere yığılırken ben olduğum yerde kalakalmıştım. Bir kez daha vurdu ve koltukaltlarından tutup onu odanın diğer köşesine doğru sürükledi. Bana dönüp masanın önündeki koltuğu işaret etti. Montunu çıkarıp tam karşımdaki koltuğa oturdu. “Beni tanımadın, değil mi?” Şaşırmıştım. Son dakikalarda yaşadıklarımı aklım almıyordu ve üstüne de bu soru gelmişti. “Hayır, tanımadım. Ve öğrenebilir miyim, tüm bunlar ne demek oluyor?” Cevap vermemişti. Yüzüne bakmam için yanıma yaklaştı. Kulağıma doğru eğilip dişlerinin arasından fısıldadı: “Yusuf’um ben.” Geriye çekildiğinde tekrar yüzüne baktım. Onu hatırlamıştım...
eylül
