Sabah iþe gelmek için evden çýktým… Servisi beklediðim duraða geldiðimde, bir delikanlý yanýma yaklaþýp, bana bir bankanýn yerini sordu… Düþündüm, acaba nerede olabilir diye… Benim oturduðum bölgede olduðuna eminim. Belki yüzlerce kez geçmiþtim o bankanýn önünden. Ama bir türlü tam yerini çýkartamýyordum… “Þuralarda bir yerlerde olacak, yine de pek emin deðilim. Bir baþkasýna sorabilir misiniz?” dedim… Delikanlý uzaklaþýrken kendime kýzdým: “Onca yýl burada yaþýyorsun, oturduðun bölgede ne var, ne yok bilmiyorsun !..”

Gerçekten de öyleydi… Her gün önünden geçtiðim caddelerin, sokaklarýn neresinde ne var pek farkýnda deðildim… “Acaba alýþ-veriþ ettiðim market, bizim eve giderken ilkokuldan önce mi geliyordu, sonra mý?... Sahi, o ilkokulun adý neydi?... Oðlumu gezmeye götürdüðüm parkta ne heykeli vardý: Bir viyolonsel… Hayýr hayýr, viyolonsel heykeli iskeleden sonraki parktaydý… Peki bekleme salonunun duvarýnda seramikten yapýlmýþ bin Ýzmir manzarasý olan iskele hangisiydi? Alsancak mý?.. Konak mý?.. Yoksa Karþýyaka iskelesi mi?... Son okuduðum kitabýn üzerinde nasýl bir resim vardý?... Az önce geçen belediye otobüsü hangi reklamla bezenmiþti?.. Bak bundan eminim bir salça reklamýydý.. Kýrmýzý kýrmýzý domatesler ve dizi dizi kavanozlar vardý üzerinde… Aaaa o da ne?.. Domatesli otobüs yeni geçiyor… Hey Allahým sen benim aklýma mukayyet ol : Yavaþ yavaþ kaybediyorum galiba!.. Tabii tabii yorgunluktandýr.. Bu aralar iþler oldukça yoðun. Bir de evdi, çocuktu derken yeterince dinlenemedim. Bakar kör gibi dolaþmam bundan olsa gerek… Hem neyin nerede olduðunu “Pat” diye bilmeme ne gerek var zaten… Ayrýca, az önce geçen otobüsün üzerinde hangi reklamýn olduðu çok mu önemli?...

Ben her gün evimin yolunu nasýl mý buluyorum?.. Caným ne ilgisi var þimdi, bu anlattýklarýmla benim evimin yolunu bulmamýn?... Gerçi ilk taþýndýðýmýzda epey bocalamýþtým… Hansel ve Gratel masalýnda olduðu gibi, geçtiðim yollara çakýl taþý dökmek bile geçmiþti aklýmdan… Ama þimdi gözüm kapalý olsa bile bulabilirim…

Aðaçlýk bir yoldan mý gidiliyor bizim eve?...
En güzel balkon ödülü almýþ bir ev mi var yolun baþýnda?...
Balkonunda rengarenk çiçeklerin açtýðý saksýlar mý dizili?...

Hiç fark etmemiþim. Kim bilir belki vardýr… Ben biraz dalgýn bir insaným… Eþim de öyle der. Haa eþim dedim de aklýma geldi… Geçenlerde sol kulak memesinin altýnda bir ben gördüm. Aldý mý beni bir telaþ… “Hemen doktora gitmeliyiz!.. Büyüyor mu?... Rengi gittikçe açýlýyor mu?.. Acý veriyor mu?...” gibisinden sorularý peþ peþe sordum… “Dur!” dedi eþim, “dur, telaþlanma!..” O, ben doðdum doðalý var”… Kýzardým, bozardým… Ik-mýk ettim… Büyük bir çam devirmiþtim çünkü… Sen onca yýllýk eþine, gören gözlerle deðil, bakan gözlerle bak…

Evet evet itiraf etmeliyim artýk: Ben görmüyorum, yalnýzca bakýyorum… Ve böyle olduðum için de hiçbir þeyin farkýnda olamýyorum…

Oysa, yaþamý harikulade bir serüven kýlmak için farkýndalýk gerekli… Aklýma kýsa bir öykü geldi. Sizlerle de paylaþmak istiyorum:

“Bir fabrika sahibi, fabrikasýný teftiþ ederken çok deðerli saatini kaybeder. Üzülür tabii… Maddi deðerinin yaný sýra manevi deðeri de vardýr bu saatin… Bulana bir ödül vaat eder… Ertesi gün fabrikaya, ödül haberini duyan bir çocuk gelir ve: "Saatinizi bulabilirim" der…

Patron: "Oðlum bu kadar iþin arasýnda bir de
seni ayak altýnda istemiyorum. Fabrikanýn üretimine mani olursun. Hafta sonu, iþçiler yokken gel, saati ara ve bulursan ödülü kazan." diyerek gönderir çocuðu… Çocuk hafta sonu fabrikaya gelir. Fabrika, üretim olmadýðýndan derin bir sessizlik içindedir… Çocuk, patronun saatini kaybettiði katta biraz dolaþýr ve on dakika sonra elinde saatle geri döner…

Patron þaþkýn vaziyette : "Kaç gündür herkes bu saati aradý. Sen nasýl çabucak buldun?" diye sorar…
Çocuk þöyle cevap verir: "Sadece saatin tik taklarýný dinledim."

Dilerim farkýnda olup, farklý olabilirsiniz….