Hayat bir tekerrürdür dersem, umutlara ve düþlere hakaret etmiþ olur muyum? Elbette ki, doðanýn yaratýcý varlýðý olan insana haksýzlýk etmiþ olurum. Ama bazý þeyler var ki, sanki yaþamýn herhangi bir zamanýnda yerine getirilmesi gereken bir ayin, bir zorunluluk gibi dayatýr kendini. Farklý biçimlerde çýkar karþýmýza. Ömrümüzün herhangi bir çaðýnda, olur olmaz bir zamanýnda yakar içimizi.
Yaþadýðýmýz bu tekrarlarýn bir kader olduðunu düþünsek de, aslýnda bu, bizim yaþam karþýsýndaki duruþumuz veya yaþamdan olan beklentimizin bir sonucudur.
Olur olmaz zamanda yaþadýðýmýz bu olaylarý bir tesadüf gibi adlandýrmak ise yaþam karþýsýndaki acizliðimiz deðil midir?
.....
Uzun ve zorlu bir ayrýlýktan sonra gelmiþti eve. Yokluðu öyle oturmuþtu ki içime, ona dokunduðuma, yanýmda olduðuna inanamýyordum. Babasýz kalmanýn deðil, neden ve sonuç arasýndaki zinciri çözememenin acýsýný yaþýyordum: hem de 6 yaþýnda. O gece sabaha kadar uyumamýþtým. Gözlerimi kapasam, biraz uyusam, yine kaybolacak, gidecek yada aslýnda bu bir rüya ve ben uyursam bu rüya bozulacaktý.
O gece ve diðer geceler, güneþin doðuþunu bekledim; bazen uyuduðu odanýn kapýsýnda bazen de hasta numarasý yaparak kucaðýnda. Ama o hiç bilmedi kapýsýnda kaç geceyi sabahladýðýmý.
....
Oynamak için zorlamýþtým. Evleri uzaktý.Ben istediðim için oyuna kalmýþtý. Uzun sarý atkýmý baþýma dolayýp, beni kara gömdüðünde kýzmýþtým. Oyunu bitirmiþtim. Giderken, “yarýn görüþürüz” demiþti. Oysa ben küsmüþtüm. Karþýdan karþýya geçerken araba çarpmýþ, aðýr yaralanmýþtý. Ýki gün sonra öldü. Ve o benim, iki gün boyunca hiçbir þey yemeden, içmeden, uyumadan ve konuþmadan kapýsýnda beklediðimi bilmedi. Hatta bir daha uzun sarý atký kullanmadýðýmý, kartopu oynamadýðýmý ve benimle kalmasý için bir daha hiç kimseye ýsrarda bulunmadýðýmý da bilmedi.
.....
Üniversiteyi okuduðum þehre gelmiþti. Ýnce bir davranýþ sergilemiþti. Elimden geldiðince aðýrlamaya çalýþtým. Kusursuz olsun istiyordum bu ziyareti; hem konuðum olduðu için hem de eskilerden kalan tek yadigar olarak gördüðümden. Sebebini anlatamayacaðým bir nedenle tartýþtýk. Kalbini kýrdým. Hem de en sert ve acýmasýz sözcüklerle yaptým bunu. Hiçbir þey demedi. Sessizce kalkýp, gitti. O, hiçbir zaman arkasýndan terminale koþtuðumu, yetiþemediðim için üç saat peronda aðladýðýmý ve ona yýðýnla özür mektuplarý yazýp, göndermediðimi öðrenemedi.
.....
Peki ya þimdi? Gürültü ile akan bu derenin kenarýnda oturmuþ yine hangi bilmeyecek için döküyorum bu gözyaþlarý. Aðzýmý açamýyorum. Suya bile söyleyemiyorum derdimi; alýp, kendini bilmez ellere götürür diye susuyorum. Hiç bilmeyecek, dokuz yýl onu nasýl aradýðýmý, her gördüðüm insana onu sorduðumu, her mekanda onu bulma hayalini taþýdýðýmý.
Bu deli gibi akan derenin kenarýnda oturup, saatlerce onun için aðladýðýmý bilmeyecek.
Bilinmemesinden deðil döktüðüm bu yaþlar, bu tekerrürün bir kadere dönüþtüðünü görmekten.