Baþkanýmýzýn açýklamasýna göre, Kuzey Irak’a girmek için tüm askeri þartlarýn oluþmasý gerekiyormuþ. Ben bu þartlarý merak ediyorum. Þehit kotasýný kaçtýr, topraðýn ne kadarýndan vazgeçmemiz veya ne kadarýnýn daha fazla talan edilmesi gerekiyor? Bu askeri þartlarýn acilen bildirilmesini rica ediyorum.

Biz vatanýn bütünlüðü ve bir olmak duygusu ile yetiþtirilmiþ bir milletiz. Tek derdimiz huzur içinde, kendi topraðýmýzda çalýþmak ve yaþamak. Ama dýþ güçlerin etkisi ile kendi kendine yeten bir toplum olmaktan çýkýp, tarýmý bile kýsýtlanan, mýsýrý ithal etmesi gereken bir millet olduk. Hadi bunu geçtim, kendi vatanýmýzý savunmak için bile dýþ güçlerden izin istemek zorundayýz artýk.

Askeri þartlar yerine gelirse… Yani birileri bize izin verirse, iyice canýmýza tak ederse. Yarýn öbür gün benim kardeþim de askere gidecek, o askeri þartlar yerine gelmediði için belki ben de onu bu vatana vefa edeceðim, öyle mi? Benim baþkaný vatanýna sahip çýkmayan ülkeye feda edilecek bir kardeþim yok.

Benim, sokaklarda maç çýkýþý kutlamasý gibi, ideolojik tavýrlarla pankart açan, slogan atan, baþýboþ, organize olmamýþ, neyi, neden seçtiðinden haberi olmayan, haberi olmamasý için devletinin azami çaba harcadýðý bir vatan için verilecek kaným veya caným yok.

Benim referandum kutlamasýný, þehit ailelerine baþ saðlýðýnýn üzerinde tutan bir baþbakana verilecek tek bir günahým bile yok. Elalem tek askeri için dünyayý yakarken, 50 caný hiçe sayan bir ülke için geleceðe dair inancým bile yok!

Bir Türk dünyaya bedelse, bunu kanýtlayacak bir lidere ihtiyacým var. Benim yeniden bu topraða, bu ülkenin insanýna inanacak bir rasyonele ihtiyacým var.