Sen yoktun


sana mavi bir bulut göstermek istiyordum
zifiri gecenin ayazýna süzülen
insan nereden bilir ki
ateþ böceklerinin üþümesini

ellerin de yoktu

iki renk seçmiþtim gözlerinden
biri gökyüzü, biri deniz
elimi uzatýp dokunsam birine
tutuþup yanýyordu yýldýz ateþinde parmaklarým
birinde kan damlýyordu yüreðime

pencereyi açýp geceye bakýyordum
içmek için ayýþýðýný
rüya görüyordu sokak lambasýnýn dibinde
kývrýlýp yatmýþ bir köpek
tramvahylar haç çiziyordu meydana gürültüyle
ve köpek ölüyordu asýlarak gökyüzünde

bense bir þarký mýrýldanýyordum sessiz
ve bir kaç dize saplanýyordu
bir gitarýn göðsündeki yaraya
içimi kanatýyordu çýðlýk boyu bir melodi
ve bir masaldan çýkýp gelmiþcesine
büyüyordu caddelerden geçen gölgeler

bir kadýn bakýyordu karþý camdan
þöyle baþýyla selamlayýp beni
kapatýyordu penceresini
yüzü mavi, gözleri kara
çýplak bir adam çivilemiþti duvara
düþünü kuruyordu
kristal kadehlerde sunulan seviþmelerin

ve ben
yýllanmýþ þarap gibi
tadýný çýkarýyordum içimde birikmiþ hasretlerin

dut gibi de sarhoþtum....