Soðuktan donmuþ elleriyle karýþtýrýr çöpleri.
Tüm mahalleyi tanýr sokaða atýlmýþlardan,
Dün akþam neler yaþan(ma)mýþ bilir,
Kimi üç kutu birayla izlemiþ akþam ki maçý,
Kimine çok gelmiþ ucundan koparýlan ekmekler.
Kimi bir paket sigarayla paylaþmýþ içindeki acýyý.
Kimi yýrtýp atmýþ resimleri, boþa gitmiþ emekler…
Kimse bilmeden herkesin derdiyle dertlenmiþ,
Kýdemli yalnýz, fark edilmeyen karartý,
Ýsimsiz sabah týkýrtýsý, “kâðýt toplayýcýsý”…
Çözünerek kola asitlerinde, hayatý çözer çöplerde.
Okumadan geri dönüþtürmez aþk mektuplarýný.
Çekinmez okumaktan, çünkü çöpte özel olmaz.
Yýrtýlmýþ resimleri birleþtirmede ustadýr,
Kâðýtlara hapsolmuþ, atýlmýþ her umudu yaþatmak ister.
Isýtmak ister aþklarý donmuþ elleriyle,
Kediler þahit, köpekler dosttur ona.
Kendiyle konuþur, çöplerle konuþur,
Çuvaldan arabasýyla, her nefeste yürür meçhul sona…
Parkasýnda iðne izleri, yüzünde acý bilgelik,
Okur okumaz ayrýlýk mektuplarýný,
Hemen geri dönüþtürür, kâðýda tembih eder her defasýnda.
“Döneceksen yine bana, mutluk mýsralarýyla dön.”
Kim bilir sen döndüðünde belki bende dönerim…