Ailelerin gözünde evlatlar hić büyümezlermiþ ya hani.Bugün deyip geçemediðim hayatýmin en zor gününde anladým ki, babalarda kýzlarýnýn gözünde hić ölmezler.Hatta hastalanmazlar ve hatta hep delikanlýlara taþ çýkaracak kadar genç kalýrlarmýþ
Yokluðunun yanýnda varlýklar ne kadar boþ ve anlamsýzmýþ meðer.Acýlar, dertler ne kadar basitmiþ.
Kendi hayat mücadelenin içindeki girdapta dönerken bir anda kendini unutmak demekmiþ onsuzluk ihtimali.
Herþeyden ve herkesten bihaber bir tatil günü en sevdiðinin sesiyle yüzünü yýkayýp sadece bir kaç saat sonra ayný sesle vücudunu gözyaþlarýyla nemsiz býrakmak varmýs.Korkuyla yýkanmak.Kulaklarýmý saðýr eden ses tonumla böðürmek adeta.Hayýr Allahým hayir ne olur birsey olmasýn, bana olsun gerekirse...yok hazýr deðilim diye feryat ederken, büyük bir yandan soðukkanlý olmaya çalýsmak.Alel acele ne yaptýðýný bilmeden savrulmak.Bedenine iki bez parçasý giyip, içini doldurmayý unutmak.Ve bilmem hangi yoldan bilmem hangi viteste  bir yandan bana bile yabancý gelen bir sesle aranacak kiþileri aramak.
Câným sesten çýkacak cümleleri duymaya cesareti toplayamamak.Hayatýnda hić korkmadýðýn kadar korkmak ve hayatýnda hiç yanmadýģýn kadar yanmak.
Zira ben ne unuturken ne de ölürken böyle korkmadým.Hayatýmýn en zor gününü geride býrakmak isterken, hala en ćok istediðim hayalimi uykuya hapsediyorum.Hayatým boyunca tek bir duâ hakkýmý ayný cümleye kullanarak...bana Atamýnda öteminde yaþlýlýðýný aðýrlamayý nasip et Yârab!