Yaðmur var bu akþam Adana'da... Serinleten, çýplak gezilesi bir duyguyu uyandýran. Zemini ýslatýrken, her damlasýnýn ayrý bir notaya dönüþümüyle, usul bir müziðin coþkuya dönüþümünü çaðrýþtýran.

Ve yaðmur belki de ilk defa ürkütmüyor insanlarý bu kýþ bitiminde; canlý cansýz, deðdiði herþeyi ýslatýnca. Birkaç aceleci adýmlar dýþýnda, ne kaçýþan, ne koþuþan insanlar var kenarlarýnda minik derelerin oluþtuðu kaldýrýmlarda.

Ve yaðmur, uzak zamanlarda, kitli anýlarda kalan türkülerin, yürek kapýlarýndan yeþerip sýyrýlmasýný saðlýyor her damlasýnda. Birinde çýðlýk oluyor yakýlmýþ aðýtlarýn yakarýþlarýnda, birinde hasreti sulara salan gurbet sancýsý.. bir baþkasýnda unutturan sevda ezgisi... ve her birinde, geçmiþin silikleþen izleri üzerine kaplý zamaný uzaklaþtýran anýlar þerbeti oluyor, o en tanýdýk efkar buhuruna kaptýrarak.

Ve yaðmurda ýslanmak, hem de çýplak.. hem de haykýrarak.. hem de coþkun.. hem de sevinç dolarak içi insanýn, belki de özgürlüðün tadýmý…

Ve yaðmur, yeni bir yaþamýn filizlenmesi için gerekli hayat öpücüðü oluyor doðaya. Toprak, döllenen yavrularýný beslemek için sabýrsýzlýkla beklediði suya kavuþuyor: karnýný yaracak baþlarýn göðe yükselmesini bekleyerek.

Ve yaðmur, mezarlarý da ýslatacak… Ölüler ýslanýrsa? De, yeþerir mi? Yeþerir mi kaybedilenler. Hani o en tanýmsýz acýyý býrakarak yürekte, gidenler.. o, panzehiri olmayan sevilenin terk-i diyar olmasýyla yürekte oluþan yarayý otar mý yaðmur, ölüleri yeþerterek. Mezarlarýn topraðýný çatlatarak hayat verebilir mi onlara? Aðýtlarý coþkuya dönüþtürebilir mi? Saçlarýndan tutup çekebilir miyiz yitenleri? Tekrar sarýlabilir miyiz göðsümüze bastýrarak? Ya da, sadece yüreðin öldürdüklerini yeþertebilir mi yaðmur? Diriltebilir mi yürekteki ölenleri? Alý al, moru mor kýlabilir mi insan yüreklerde? Yani yaðmurun gücü yeter mi yüreðin yeniden yaþama sarýlmasýna? Yeni bir baharýn müjdesiyle hayat bulan doðanýn önüne katýlýr mý yürekler? Yoksa zemherisine sarýlarak titremeleri, üþümeleri ibadet mi bilir o karanlýk zamanlarýn soluksuzluðunda?

Sadece bilirim: düþünce cemre özüne topraðýn, çatlamak için orta yerinden, ve doðurmak için çocuklarýný, sabýrsýzlýkla bekler her damlasýný yaðmurun. Kendinden parçalar vermektir asýl yapmak istediði: bir meyvede verimliliðini, bir çiçekte güzelliðini, bir baþakta bereketini...

Ve yaðmurun toprakla buluþmasý gibi yeþermek için beklediði 'suya' kavuþsaydý ölü yürekler, insan yanýnýn tarifi yetersiz güzellikleriyle dolardý bu evren; sancýlar sonrasý yaþamýn ne demek olduðunu bilerek...