Yaðmur. Kara bir bulut örtüsü yetti ismini anmama. Sonra lodoslama esti
hatýralar. Üþüyordum, fakat hatýralar ýsýtmaya çalýþýyor, þarkýlar ise
yakýyordu. Yaþananlar, bir beden büyük geliyordu artýk kalbime. Belki de
yaþanamayan þeylereydi piþmanlýklar.

Hani þiddetli bir kavgadan sonra, gecenin karanlýðýný yararak, sen odanda
"Bir sen" düþünürken, ben dýþarýda. Teypte en sevdiðimiz þarký. "Bir gece
ansýnýz düþeceksin yollara." Ýlk yaz kýrgýnlýðý gibi, yanýndayken özlemek
vardý seni. Hemen arkasýndan uykusuz, zor zanaat geçen bir gece. Hatýralar
hala gözlerimde. Bir kýsmý da cüzdanda.

Hak ettiðimizdi belki de unutulmak. Nede olsa yaþananlar, kendilerine tarih
sayfalarýnda bir yer buluyorlardý gömülecek. Cümlelerim öznesiz kalmýþtý
senden sonra. Özlemler, gece ansýzýn yaðan yaðmur gibiydi. Her damla baþka
bir aný. Otururken el ele tutuþmalar vardý mesela. "Aman kimse görmesin" bir
telaþla ellerimizi saklamaya çalýþýþýmýz. Þarkýlara, þiirlere söz yürütürdüm
birde. Ama ne aptallýk, seni ve sevgimi satýrlara sýðdýrmaya, sýkýþtýrmaya
çalýþmam!

Þimdi geride sadece resimlerde birbirimize sarýlmamýz ve eski gülüþlerimiz
kaldý yadigar. Belki bir gün, herhangi bir sigaranýn dumaný seni bana
getirir diye bekliyorum bir umut. Kafamda bir uðultu, sanki anýlarla savaþ
yapýyorum. Týpký bir ordu gibi, o kadar çoklar ki.

Sadece unutulmak üzdü beni. O kadar güzel anýdan sonra, ebedi sanýyordum
mutluluðumuz. Yine de; nereye kaçarsan kaç, içim buruk olsa da kalbim
býrakmaz ellerini. Çünkü hala, kayalara yazýðým "Seni Seviyorum" kelimesi
silinmedi!..