Sensiz hayatýmý aþkla boyadýðým bir yýl daha geçti. Mutlu olmam için onlarca þey oldu... Küçük küçük biriken daðlar beni yaþamla kesiþtirdi. Umutsuzluk yaþadým defalarca, mutluluðu avuçlarýma aldým ama hep bir sýzýntý vardý parmak aralarýmda seninle olmayanlarý kaybediyordum...
Hüzünlerimide,
Mutluluklarýmýda.
Geçen yýl özletmiþti seni haketmediðin kadar çok... Gölgeni bile býrakmamýþtýn üzerimde, her mevsimi ruh kývrýmlarýmda sonbahar gibi yaþýyordum.
Þeytan ne çok zorladý duvarlarýmý, direndim seni kaybetmemek için çoktan yenilmiþtim aslýnda, senin gittiðin gün...
Tek kelime etmeden gittiðin gün.
Ben senin ruhuna baðlanmýþtým, ýþýðýna, gözlerine, çocukluðuna. Anlatamadým sana nefesim olduðunu... Anlamadýn. Alýþtým yokluðuna, hayatýmda ruh oluþuna... Böyle yaþamasýný öðrendim rüyayla kabusla içiçe mutlu olmayý.
Bu yýldan ne beklediðimi bilmiyorum, bir saat sonra ne yaþayacaðýmýda... Kendim için deðil ama insanlýk için savaþsýz, güneþli bir yýl diliyorum...
Ve bitmeyen sevdam, senin nefes almaný diliyorum bu yýl...

(kýrmýzý bisiklete)