Geçenlerde gittiðim bir resim sergisinden söz etmek istiyorum sizlere. Bu öyle sýradan herhangi bir resim sergisi deðil. Burada buluþtuðunuz her resim karesi ile beraber yaþamanýn, saðlýklý olmanýn ne denli önemli olduðunu anlýyorsunuz. Bunun yanýnda baþka önemli bir nokta daha dikkatinizi çekiyor. Her ne koþul ve þart altýnda olursanýz olun; hayata gülümsemeyi unutmayýn, yaþama asýlmayý es geçmeyin, yaþadýðýnýz her anýn kýymetini bilin mesajý veriliyor.

Tempo dergisinin öncülüðünde hazýrlanan bu güzel giriþimi ilk duyduðumda hissettiðim heyecan; sergiyi gezerken her resim karesinde artarak devam etti. Sergiyi terk ettiðimde ise duygusallýðým hat safhaya ulaþmýþ, gözlerim dolu dolu olmuþtu. Ýnsan böylesi durumlarda yaþamý daha farklý algýlýyor, o ana kadar dert edilen küçüçük üzüntülerin anlamsýzlýðý yüzünüze bir tokat misali çarpýyor.

Bizler bu kadar cesaretli olabilir miydik dersiniz? Saðlýklý halimizle, her þey normal düzeninde giderken bile en küçük þeylere üzülen, kýrýlan, küsen, dünyayý zindan eden bizler; baþýmýza böylesi bir olay gelseydi eðer ( ki aslýnda hepimiz birer engelli adayýyýz) bu kadar cesaretli olabilir miydik bilemiyorum. Yoksa hayata tamamen küser, her þeyden kendimizi soyutlar, çekilmez bir hale mi gelirdik?

Ama onlar! Gözlerindeki o ýþýltý, o yaþama sevinci ile iþte karþýmýzdalar! Cesurca verdikleri pozlarýyla, hayata karþý duruþlarýyla kýsacasý anlatmak istedikleriyle o kadar güzeller ki…Engelli halleri ile bizleri olduðumuz yere çiviliyorlar sanki. Durumlarýný kabullenmiþler, hayatla dalga geçiyorlar adeta, yaptýklarý her zorlu iþ onlarý daha bir yüceltiyor, çoþturuyor, yeni hedeflere yöneltiyor. Asla pes etmiyorlar, asla yýlmýyorlar, yaptýklarý ile baþarýlarý ile hepimize örnek oluyorlar.

Tümünü ayakta alkýþlýyorum; bu iþe gönül koyanlarla beraber hepsine yüreðimden kocaman bir teþekkür buketi gönderiyorum.

Cesaretleri, yaptýklarý, azimleri, hayalleri ve bizlere verdikleri mesajlarý ile aslýnda onlarýn deðil bizlerin engelli olduðunu düþünüyorum.

Hazýr yeri gelmiþken, hepinize bu ve benzeri anlamlý etkinlikleri þiddetle tavsiye ediyorum. Lütfen sizler de o yoðun koþturmanýz içindeyken bir an durun ve soluklanmak adýna, yaþama farklý gözlerle bakmak adýna bu tarz etkinlikleri kaçýrmayýn. Bu güzel insanlarýn size uzattýðý dostluk ellerini, sevgi dolu bakýþlarýný ve sýcacýk gülümsemelerini yakalayýn. Bizler buradayýz deyiþlerine candan bir karþýlýk verin. Onlara, yaptýklarýna, yapmak istediklerine sahip çýkýn. En azýndan yalnýz olmadýklarýný hissettirin. Bu paylaþým bile o kadar önemli ki bazý þeylerin deðiþmesi adýna.

Sözlerime ünlü fotoðraf sanatçýsý Ara Güler’in þu sözleri ile son vermek istiyorum “Fotoðraf insanlarýn birbirlerini sevmelerine, aþka yarar. Bakmayý öðrenirler, bakmayý öðrenirlerse sevgili olurlar, aþýk olurlar ve insanlara sevgi lazýmdýr. Ve fotoðraf iþte bu iþe yarar.”

Baþka söze gerek var mý bilemiyorum. Tüm engellileri engelleri ile beraber çok sevdiðimi, hepsi için kalbimin nasýlda titrediðini yazmazsam içimde çoþan bu duygusallýktan kurtulamayacaðým sanýrým.

Hepiniz sevgiyle kalýn.

Belgin Eryavuz