Bir ülke kurmak istiyorum gönlümde. Bir ülke olmalý ki; kendi yürekleriyle bile savaþacak kadar cesur savaþçýlar yetiþmeli içinde. Eskimemiþ sözlerle hayata meydan okuyan insanlar... Baþkalarýnýn yanlýþlarýndan deðil, kendi yanlýþlarýndan ders almayý bilen gençler... Baþkalarýnýn cümleleriyle deðil, kendi cümleleriyle konuþan bürokratlar olsun isterim ülkemde.

Kendini ararken de, Tanrý’ yý arýyormuþ gibi büyük bir gayretle arayan ve hayatýn gizlerini çözmeye çalýþan alçakgönüllü bilgeler yükseltir beni. Onlar ki; bana yanlýþ olaný düzeltmekten korkmamak gerektiðini öðretmiþlerdir. Çaðlarý ve insanlarý yargýlamaktan ziyade, onlarý anlamaya çalýþan tarihçilerimle zenginleþtiririm kendimi. Coðrafyacýlarým, memleketin her köþesindeki göllerin, ýrmaklarýn sayýsýný hesaplamaktan çok, suyun berrak ve eþsiz tadýna varsýnlar isterim. Daðlarýn büyüklüðünden önce, bir daða çýkmanýn hazzýna ermelerinin gerekliliðinden bahsederim onlara bir de...

Ülkemi kurarken aþký da oturtmak isterim insanlarýn yüreklerine. Ve biliyorum ki; gecelerin sessizliði en deðerli elçidir onlar için. Bu nedenle, geceleri de hediye ederim sevgililere. Ve aþkýn sonrasýzlýðýný da hatýrlatýrým yüreklerine.

Ýnançla kurduðum tapýnaklarda kuþkuya yer yoktur. Her tapýnaðý bir insan bilirim. Derler ki; "tanrý bilinir ama görünmez. Ýnsan görünür ama bilinmezmiþ." Ýnsaný bilmenin öðretisini anlatýr öðretmenlerim derslerde. Ve tanrý, zaten herþeyi en ince ayrýntýsýna kadar bilir.

Yüreklere köprüler kurarým sonra da. Birbirlerini koþulsuz sevebilsinler diye. Tüm yalnýzlýklara karþý kurmak isterim köprülerimi. Paylaþmayý da bilsinler diye. Ýçimde neler olup bittiðini bilmiyor olsam da; sevdiðimiz insanlara "seni seviyorum" diyebilme sorumluluðunu vermiþtir hayat bize. Ve bu sorumluluk iþte, bir yürekten bir yüreðe köprü olmayý gerektirir belki de... Henüz adý konulmamýþ duygularýn adýný bulmak isterim. Durup durup can sýkmak deðil elbette niyetim. Ama eski hesaplar kapatýlýrken, dudaklarda bir tebessüm olabilmek deðil mi hayattan beklediðim? Ve bu nedenle ülkem, en çok köprülerle baðlýdýr birbirine. Ve bu nedenle, her insan bir köprüdür gönlümde.

Büyük sorunlarla kaygýlanmak istemeyenler için ayrý, fýrtýnalardan sýzlananlar için ayrý, insansýz yýkýntýlar arasýnda kalýp da farkýnda olmayanlar için ayrý köprüler inþaa eder askerlerim. Kendini kötü zannedenlere, yaptýklarý iyilikleri hatýrlatýr köprülerim.

Serseri aþýklara özgü anlamsýz davranýþlarýmý, hatalarýmdan ders almak için kullanýrým. Ama ruhumun feryadý bilgelerimi þaþýrtýr. Ýnsani olan duygular, sözcüklere dökülmüyor ve bilgelik gerektiriyor bazen. Bazen, kusursuzluk da tehlikeli olabiliyor aslýnda. Ve çabayý öldürüyor. Bu yüzden coþku ve cesaret de yürür ardýmsýra...

Benliðimin özü yakarken canýmý; seni de kurarým ellerimle. Ama sen de vermenin büyüsünü kurarken telaþlanýrým. Almak da gerekir çünkü vermenin sýrrýna ermek için. Ondandýr iþte; tohum attýktan sonra güzelleþmeyen topraðý cimri zannetmem. Ve sabrý kurarken, direniþi de eklerim yanýna. Doðru bildiði deðerlerde ýsrar eden kiþilerle, geniþletirim sýnýrlarýmý...

Sevgiyi kurarken acele etmem ben. Çünkü vakit alýr onu þekillendirmek. Yanlýþ anlamlandýrmalar da korkutmaz beni. Yanlýþ da anlasa, doðruyu bulabilir insan çabalayýnca... Bilinir ki ;sevdiðin kaybý yakar canýmýzý en çok da. Bundandýr, sevdiklerimin eleþtirilerine karþý ince ve sakin olmam. Kýrýlsam da yorulmuyor olmam bundan.. Ama her özrü bir boncuk bilir ve kolye yapmalarýný isterim beni kýranlardan. Ve inanýrým ki; telafisi zor olur kýrýlmalarýn. Týpký kýrgýnlýklarý kolye yapmaya çalýþmak kadar...

Henüz kendi yurtlarýný kuramamýþ göçmenlerle þenlenir ülkem. Birden, tüm umudunu kaybetmiþken, bir türkü tuttturup; kaygýlarýný gözden geçiren insanlarý severim ben en çok da. Gizli bir umut hep olmalýdýr çünkü yürekte. Ve bu umut, kendime hükümdar etmiþtir beni de...

lal-i handan