KAPILAR, EÞÝKLER, KÖPRÜLER VE YOLLAR...
gönderen baytunca » 12 Haz 2009, 12:12

Kapýlarýn iki yüzü vardýr ama riyakar deðildir kapýlar. Ön yüzü günün aydýnlýðýna, gecenin karanlýðýna bakar. Güneþin gözleriyle karþý karþýyadýr, ayazýn soðuðu ile üþüdüðünü þikayet etmeden dimdik dururlar ömürlerince. Arkalarýndaki dünyada yapay ýþýklarýn önündeki sahiplerinin kiþiliklerine ayrým yapmaksýzýn bir korunma duvarý olurlar kapýlar. Seslerini duyar, sevinçlerini anlar, hüzünlerini yüzlerinden okurlar. Öfkelerinin iþkencesinden geçerler, çarpýlýr, kilitlerinin diþleri dökülürce sarsýlýrlar, susmak, itaat etmek kapýlarýn içlerine gömdükleri en büyük acý çektikleri zamanlarýnda bile menteþeleri birbirlerini kemirirken, kapýlar hep kaderine aðlayan incecik cýzýrtýlarla kendilerini teselli ederler. Eþikler her kapýnýn önündedir. Eþikler kapýlarýn arkalarýnda olup bitenleri bilmezler. Eþikler kapýlarý çalanlara, kapýlara açanlara, kapýlardan girenlere ve kapýlardan çýkanlara baþtan ayaða ilk tanýk olurlar. Kapýlarýn arkalarýndaki olumsuzluklarý eþiklere, insanlar geçiþleri ile resmederler. Olanlara her zaman en doðru tanýktýrlar kapýlar ve eþikler. Kapýlar geniþ yüreklidir, kapýlar açýlýp açýlmamamanýn nedenini soramayacak emirerleridir. Her ne kadar yüzlerdeki ifadelerin resim galerileri kapýlar olsalarda, eþikler son noktanýn konulduðu yerlerdir... Yollar, hiçbiri kendisini yapaný bilmezler ama, hepside bir yerlere varmak için uzanýrlar. Kavuþmalarýn en temel aracý olduklarýnýn bilinciyle onurlarýný yalnýzca birbirleriyle paylaþýrlar. Yollar yolcularýnýn ayaklarý altýna bazen toprak, bazen asfalt, bazende bir patika olarak dünyanýn her yerinde ayný adla, ayný amaçla kurulmuþlardýr. Kimisinin kenarlarýný kilometre taþlarý süsler, kimisinin ise kýr çiçekleri. Kimi yollara aþýk olunasý, görkemine, güzelliðine sevda çekilesi leylalar derim, ama onlarýn bu þaþaasýný hep küçücük ama illede sen diyen baðlantý yollarýna ise mecnun derim. Kopukluklarýn düðümü olan köprüler, kavuþmalarýn kulaçlarýdýr. Ýnsanýn duygularýnýn temel taþlarýyla örülmüþtür köprüler. Bazende çelik ile inþa edilmiþlerdir. Zorluklarý, aþýlmazlýklarý aklýn ve güzel düþüncenin bilincine yerleþtirir bu köprüler. Mutlaklýk sevdikçe, aþýlmazlýðý aþabilmek için, yüreðin ve düþüncenin ortaya koyduðu bir gönüller birliðidir köprüler. Iþýk bile yansýdýðý yerden bir baþka yere düþerken, aslýnýn içinden çýkan kerem ateþi gibidir. Yapaydýr yansýma ama, gerçeðin soyundan gelmedir, ilahi bir kudretin aksidir her yansýma. Aynalar ýþýðý almadýkça, ardýndaki sýrlarýna raðmen yüzlerine düþeni resimleyemezlerdi. Karanlýðý bu nedenle yaratmýþ yaradan, ýþýðýn varlýðýný bilmek için, ýþýðý bu nedenle zýt etmiþtir yaradan, her þey karanlýk olsaydý ýþýðý tanýmaya gerek kalmazdý, ya da her þey ýþýk olsaydý, karanlýðýn içindekilerini düþünmeye gerek kalmazdý... Köprüler çarelerin bittiði, umutlarýn uçurumlara dayandýðý yerlerdedirler, kavuþmanýn tamamlanmasýný saðlarken, köprüler bazen uçurumlardan uçmaya, bazen de derin sulardan boðulmadan geçmeye yararlar, yani hülasa kavuþmaktýr iþin özü. Herþey zaten kavuþmak için deðilmi ? Yaþama baþlamak, ölüme kavuþmak, ölüme kavuþmak, yaradana kavuþmak deðilmi zaten. Yollar ayaklarýn aðýrlýðýndan aþýnmazlar, güzel maksatlar için var olduklarýný düþündükçe, yollar yol yerine koyulmamaktan aþýnýrlar. Yollar maksatlarýn güzel aðýrlýðýyla geliþir, mutlu olurlar, amaçlarýna yalnýþ adýmlarla üzerlerine basanlardan dolayý yürekleri acý duyar, çatlar, yýpranýrlar yollar. Güzel duygularla uzun ömürlü olur yollar, vuslatlarý sessizce paylaþýrlar yollar. En kestirme, hatta en patika olaný, bir daðýn eteðinde semah dönerek dolanýr, yollar daðlarýn ardýný insanlardan önce görürler. Hep bir yakýnlýðýn örneðidir yollar. Ormanlarýn içinde geceler iki kat kararýr, Yollar ormanlar içinde daha yalnýzdýr, ama korkmazlar, aðaçlar etrafýnda baþlarýný yaradana döndürmüþ, altlarýndaki yollarýn ilahi dostudur. Ayaklarýn sahipleridir yollara borcu bitmez olanlar, ayaklar deðil. Varmak, yada geriye dönmekte yollarýn engeli, ksusru yoktur. Ýnsanlarýn izlerine deðil, amaçlarýna aynadýr yollar. Yollarda izler kalmaz, tabiatýn koþullarý kalan izleri kaderin eliyle siler daima, Ýzlerin aslýnda ya karar, yada kararsýzlýk vardýr. Maksatlar düþüncenin içinden ayaklara komutadýr. Gitmek yada kalmak, giderken dönmek ayaklarýn muhakemesi ile olmaz. Aslýnda yolda giden bir bakýma ayaklar deðil, kafalardýr bence... Olumsuzluklarýmýzýn sitemlerini ne yollara, ne daðlara, nede kapý yada eþiklere yazarýz. Onlarý kaderimizin sayfalarýna yazar, alnýmýza yapýþtýrýrýz, belki kimse dýþarýdan bu yaftayý alnýmýzda görmez ama, yüreðimiz her satýrýna vakýftýr... Yollarý hep iki baþ diye düþünürüm, maksatlar onlarýn iki ucunu ya düðümler, yada açýk býrakýr her zaman. Yollarýn ortasýna bina yapýlmaz, Kenarlarý, sýnýrlarý olmasý, kenarlarýnda yeþilliklerin olmasý anlamlý kýlar yolculuklarýn mola zamanlarýnda, duygulara renk katar. Yol yol olduðunu anlar, doðruya gideni olan yolcusu oldukça mutlu olur... Yolun sonundaki olumsuzluklarýmýz bizim içimizdeki kader yolumuzun üzerinde kalan yýpranmalardýr. Yüreðimizdeki yollar belkide dünyanýn bütün yollarýdýr. Eksik yanlarýmýzýn izlerini býrakmak yollarýn gizli aðlayýþýrdýr... Yollarý sonlarýmýza tanýk göstere bilseydik, çoðunun deprem görmüþ gibi çatladýðýný, yýkýldýðýný görürdük...

Her yolaðý bir yola baðla ki, gideceðin yere anlamla bir adým atasýn, bilincindeki yollar mutluluklara varýr olsun, yollarýn açýk olsun yaþamýn boyunca... Ama her yolun en ince planýný önce aklýnla çizmelisin budur asýl mesele...

01.04.2009 Taþkýþla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazýð