Yeşil tepelerde nazlı bir ceylandı.
Su perisi kamaştırdı gözünü,
Ayağı kaydı.
Harmanlandı, ateşlere yandı.
Hasret çekti,gün saydı.
Suyla demlikte buluştular.
Su yaralandı yüreğinden.
Daha dökülmeden bardağa,
Kan rengini aldı...
Oysa, ortada ne kan ,
Ne kan davası vardı!
Bardak,
Açtı sinesini yaralı cana,
Döndü billurdan canana...
Hep sevgili kaldı yıllardır,
Damakları buran.
Ta eski zamanlardan,
Bugüne efsanelerde yer aldı.
Sohbetlerin vazgeçilmeyen çeşnisi,
Tiryakinin mutadı çaydı.
Ne devrandan şikayet etti,
Ne saltanat aradı.
Mütevazıydı alabildiğine,
Bir o kadar da vakur.
Fakir sofralarında,
İftarda, sahurda hep o vardı;
Ama teferruatlı değildi,
Demlemesi incelik istese de kolaydı.
Suyun gönlü kanadı
Bardağa dökülen güzellin adı çaydı.
Rize,18.07.2008 İ.K
