Bembeyaz tüyleri ile ne pak idi Buse. Biz adını Buse versek dahi o akça pakça bir güzeldi. Minik patileri, pembe burnu büyüleyici bir öykünün gizemli girizgâhı idi sanki. Öylesine sevimli, öylesine alımlı bir güzeldi Akça Kız.
Boncuk boncuk gözleriyle masum masum bakardı yüzümüze. Meramını hâl diliyle anlatırdı. İşitemediğinden sesi de çok çıkmazdı Akça Kızın. O bizim gördüğümüz tatlı bir rüya idi. Tez uyandık tadına doyamadık o yüzden.
Aramızdan ayrılalı bugün altıncı gün. Biz onu arar dururuz evimizin her köşesinde. Kedi için ağlanır mı diyenlere cevabımız bal gibi de ağlanır. Kimi zaman sessiz sessiz; kimi zaman hıçkıra hıçkıra. Ama mutlaka ağlanır.
Biz kedimizi değil, efsanemizi, en güzel hikâyemizi kaybettik. O bu dünyanın çirkinliklerine veda edip gitti. Biz çaresiz kala kaldık. Hayatımızda hoş bir enstantane olup geçip gitti. Özlemi gittikçe büyür mahzun yüreğimizde.
Onun masumiyeti, munisliği hiç yâdımızdan çıkmaz. Ani vedası üstüne birkaç şiir yazmak yeterli değil. Akça Kıza , Busemize her fırsatta birkaç mısra mutlaka yazıyorum.
Akça Kız
Mavi gözünde hüzün bugün garip ve yalnız
Kim bilir ne sızısı o nahif bedeninde
Boynumuz bükük kaldı sen gidince Akça Kız
Senin hatıraların sinedeki eninde
Ah Akça Kız pakça kız yokluğun ne de acı
Gafletimizi affet seni üzdüysek eğer
Gel mahşer-i kübrada olma bizden davacı
Biz ne halden bilmeyen ne nadanmışız meğer
Gidişin yaman oldu sardı sineyi sızı
İçimize oturdu senin mahzun hallerin
Birkaç günlük hayatın emsalsiz Akça Kızı
Hayallini süslersin cennette nihallerin
Akça Kız ak söylence seni anlatmak muhal
Albeni hikâyesi sana dair dünyada
Senden bergüzar kaldı bizdeki hüzünlü hâl
Vakit hüzne demirli hayalin gelir yâda
Bu bir hasret hikâyesi. Bidayeti meserret, nihayeti gam olan. Artık Akça Kızın yokluğunda hatıra atlasına işli anılarla gönlümüzü avutmaya, sızımızı dindirmeye çalışıyoruz. Her doğan gün hüzünlü doğuyor. Her gurup hicran şarkısı. Günümüzün başlangıcı da bitişi de Akça Kız. Yani takvimler Buseyi gösterir hep iklimimizde
Ankara, 06.03.2017 İbrahim KİLİK
