Özledim, içtim, ağladım, güldüm, şarkılar söyledim, düşündüm, şiirler yazdım... Ama aşk için gerekli herşeyi yaptım mı hayır söyleyebildim gerçekten onu ne kadar sevdiğimi... Olabildim o ağlarken, gülerken, düşünürken yanında... HAYIR... Kimse yanlış anlamasın sakın kırgınlığım ne aşka ne de ona Kendime kızıyorum ben aslında...
-Kardeşim bir sevda bu kadar körü körüne yaşanmaz ki
-Ya korktunda ne oldu söylemedin ne oldun paylaşmadın ne oldu,
-Bak işte kül oldum ve üzerime basıp geçtiler...
-Bilmeden bitirdiler bir aşkı...
-Sen egoistmisin kendini mi sevdinde sevdiğini sadece kendine söyledin
-Gözlerime bakma ağlamamın sebebi gözyaşlarının değerini bilmeyen insanlar arasında oluşum
Dedim ya ben sevmeyi beceremedim belki de sevilmeyi... Ama bu gün bütün gerçekliğiyle gösterdi hayat ben kaybeden tarafım ben yanlız kalan tarafım...
-Hem ne olmuş yani, yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil. Sen mutluluğu hiçbir zaman bir tek kişiye bağlamadın ki....
Bağladım ya duymadın mı???
-Epeydir eline almadığın kitaplar seni bekliyor.Kitap okurken de mutlu oluyorsun Unuttun mu?
-Ama bilmiyorsun anlamıyorsun.. Ondan önce elime aldığım kitaplarda aşklara gülüp geçerdim artık olmuyor. Ben yanıyorum duymuyor musun?
-Ama bir konuda haklısın "Acılara tutunarak" yaşamayı Öğreneli çok oldu. Ve şimdi sanırım artık ağlayan bir payloço olup soytarılıık yapmanın tam zamanı. Küllerinden doğmanın tam zamanı...
