Ay gibi...
Yok oluyor bazen.
Kimi zaman anormal bir şekilde hiç göstermiyor yüzünü bulutların arkasından. Arıyorum umarsızca. Bir parçasını yakalayabiliyorum yine kaçıyor, gizleniyor kara bulutların arkasına. Ama benim gecelerimde ona ihtiyacım çok. Çıkmalı artık sakladığı diyardan. Göstermeli bana tüm yüzünü bütün parlaklığıyla. Yansıtmalı hayatın ve güneşin ışığını yüzüme. Bakmaya doyamamalıyım. Kaçmamalı benden. Tüm çabasını vermeli yüzünü bana dönmek için. Ama aramızda o kadar çok karabulutlar varki. Sanırım tam anlamıyla DOLUNAYI görmek hiç nasip olmıcak.Ya da Dolunay çıktığında ben çoktan ölmüş olacağım.
